Cycki i szpicruta. Prison School/Kangoku Gakuen – recenzja

     Jaka jest najstraszniejsze miejsce, w którym praktycznie każdy z nas musi lub musiał przebywać przez naprawdę duuużo czasu? Szpital, a może gabinet dentystyczny? Biuro Urzędu Skarbowego, który wzywa z powodu jakiś nieprawidłowości? Nie, moi drodzy, istnieje coś znacznie gorszego, a mianowicie szkoła. Ona męczy codziennie, a większość pozostałych potwornych rzeczy wyciąga po nas łapy znacznie rzadziej. Placówki oświaty kojarzą się wielu z nas z więzieniem, z którego nie ma wyjścia i trzeba wykonywać ciężką pracę umysłową, pod nadzorem straż... nauczycieli*. Czy szkoła może bardziej przypominać pudło? Okazuje się, że tak.

Tytuł: ,,Kangoku Gakuen"/,,Prison School" 

Autor: Akira Hiramoto

Wydawca: Kodansha

Gatunek: ecchi, komedia, szkoła, romans, satyra/parodia
Grupa docelowa: seinen

Ilość tomów: 18+

   

     W Japonii nadal bez problemu możemy znaleźć sporo szkół niekoedukacyjnych, które często uchodzą za bardzo prestiżowe. Do takich właśnie placówek należy Akademia Hachimitsu, zajmująca się kształceniem dziewcząt. A przynajmniej należała, ponieważ postanowiono, że płeć brzydsza również będzie miała możliwość uczęszczania do tego szlachetnego przybytku. Wraz z początkiem roku szkolnego okazuje się, że z owej możliwości skorzystało jedynie pięciu uczniów. Jeśli wierzyć mangom, samiec w żeńskiej szkole czuje się jak w raju i formuje się dookoła niego harem uroczych dzierlatek, spragnionych kontaktu. Jednak rzeczywistość dla naszych bohaterów okazuje się dość brutalna, bo ich mała grupka w starciu z, bagatela, ponad tysiącem dziewczyn, staje się przytłoczona i coraz bardziej wyobcowana. Całkiem do bani, prawda? Chłopcy również tak stwierdzają i postanawiają, że coś im się od życia należy i wyruszają podglądać przebierające się koleżanki. 

     Niestety, brawurowa akcja kończy się niepowodzeniem i uczniowie zostają zdemaskowani przez Tajny Samorząd Uczniowski, zajmujący się utrzymywaniem stosunków damsko-męskich w należytym porządku. Chłopacy zostają surowo ukarani. Myślicie pewnie, że czeka ich dodatkowe sprzątanie lub rozwiązywanie zadań? A skądże! W takim wypadku nie dostalibyśmy przecież czegoś dostatecznie ciekawego! Na dziedzińcu Akademii znajduje się mały budynek otoczony krzaczorami. Okazuje się, że to kompaktowe więzienie, w którym niedoszli podglądacze będą musieli spędzić miesiąc, pilnowani przez czujne oczy członkiń Samorządu.

     Wyobraźcie sobie, że znajdujecie się na miejscu naszych nieszczęśników. Więzienie w szkole, przyjmowane jako coś zwyczajnego, bo takie są tradycje i zasady? Cóż za absurd! To logiczne, że próbowalibyście skontaktować się z rodzicami lub dyrektorem. Nieprawdopodobny koncept fabularny nie jest aż tak nieprawdopodobny, bo bohaterowie faktycznie mają w pierwszej chwili taką ochotę, ale szybko dociera do nich, że musieliby przyznać się rodzicom do podglądania, a potem dowiadują się, że dyrektor i całe ciało pedagogiczne jest we wszystko wtajemniczone i wyraża zgodę na dziwne praktyki. Pozostaje więc tylko zacisnąć zęby i starać się jakoś znieść niewolę, co będzie iście herkulesowym zadaniem, ponieważ panie strażniczki są nie tylko pociągające, ale też szalenie brutalne i z całego serca nienawidzą męskiego plemienia. Stosują takie metody, których nie powstydziliby się nadzorcy niewolników na plantacji bawełny czy strażnicy w Guantanamo, co trochę szokuje, biorąc pod uwagę, że to mimo wszystko nadal licealistki. Nie wyobrażam sobie jednak umieszczenia fabuły w prawdziwym więzieniu, ponieważ ciężko byłoby wtedy nadać mandze równie komediowy charakter, no i żeby komiks sprzedał się w Japonii, akcja koniecznie musi dziać się w szkole, tak po prostu jest i basta, zaufajcie mi, będę inżynierem. Autorowi nie zostaje nic innego, jak tylko ze wszystkich sił starać się uwiarygodnić ten zwariowany koncept. 

Meiko tak bardzo. Ja też ją kocham.

     Spodziewałam się mangi o naprawdę obleśnych młodych zboczeńcach, tymczasem nasza piątka osadzonych z pewnością daje się lubić. To zwyczajni nastolatkowie, którym buzują hormony i są po prostu ciekawi dziewczęcego ciała, gdy jednak stają do konfrontacji z normalną dziewczyną, wychodzi na jaw, że większość ich fantazji pozostaje po prostu fantazjami i zachowują się naprawdę całkiem w porządku. Również główny bohater, Kiyoshi, pozytywnie mnie zaskoczył. Choć, jak zwykle w tych przypadkach, jest w gruncie rzeczy przyjazny i chętny do niesienia pomocy, posiada również chyba najwięcej charakteru i uporu z młodocianych więźniów. Mam uczulenie na postacie typu totalna mameja i ogromnie się cieszę, że w tej mandze raczej ich nie uświadczymy, bo w zestawieniu z sado-maso fanserwisem mogłyby być zupełnie nie do zniesienia.

     Początkowo duet najważniejszych postaci tworzą wspomniany wcześniej Kiyoshi oraz Gakuto, wielbiciel historii, a zwłaszcza Epoki Trzech Królestw. To jasne, że właśnie on odpowiada za tworzenie planów, często naprawdę groteskowych, ponieważ nosi okulary, a nie jest piękną dziewczyną. Joe to zakapturzony, tajemniczy osobnik, który swoje serce oddał Gakuto mrówkom. Jest wycofany i raczej małomówny, ale gdy już zacznie mamrotać pod nosem, to cnotliwym dziewczętom więdną uszęta. Nie należy do okazów zdrowia, a ponieważ jesteśmy w mandze, objawia się to kaszleniem krwią. Shingo, przyjaciel Kiyoshiego z dawnych lat, wygląda jakby należał do jakiegoś młodzieżowego gangu, ale jest dość przyjazną osobą, choć gdy się z nim zadrze, ciężko zapracować na wybaczenie. Ostatni ze skazańców to ogromny Andre, dla którego zamknięcie w szkolnym więzieniu jest istnym darem od masochistycznych bóstw, bowiem dla tego poczciwego chłopaka z uszami jak u Buddy nie ma nic lepszego od sponiewierania przez seksowną dziewczynę. 

     Po drugiej stronie krat mamy trzy naprawdę przerażające figury. Więźniowie najczęściej mają kontakt z cycatą Meiko, wiceprzewodnicząca Tajnego Samorządu, pełniącą wraz z wierną szpicrutą rolę głównej strażniczki. Dziewczyna nad sprawność umysłową wyraźnie przedkłada fizyczną, którą często demonstruje, pocąc się przy tym obficie, dziw, że nie padła jeszcze z odwodnienia, ale według innej bohaterki, to po prostu dobry metabolizm. Brutalna, ubrana w stój jakby żywcem wyjęty z pornola sado-maso, jest naczelną dostarczycielką fanserwisu. Sekretarz samorządu, Hana, jest mistrzynią sztuk walki rozmiłowaną w herbacie. Jej sposoby karania biednych chłopaków są mniej wyrafinowane niż te Meiko, a w dodatku, ku ich rozpaczy, nosi pod spódniczką spodnie. Niedopuszczalne. Wielka trójcę zamyka Mari, władczyni kruków i córka dyrektora, która naprawdę szczerze nie znosi wszelkich facetów, głownie przez to, że rzeczony ojciec jest erotomanem uwielbiającym kobiecie odwłoki, z czym raczej się nie kryje. Przewodnicząca pragnie czystego świata, co jest raczej całkiem niemożliwym do zrealizowania marzeniem, ponieważ nawet kobiety mają fantazje, po których poznaniu zawstydziłyby się gwiazdy filmów dla dorosłych. Przez większość czasu Mari kryje się w tle, siedząc i knując, jak na czarny charakter przystało.

     O ile męska część postaci jest całkiem sympatyczna, tak żeńska w przeważającej części składa się z psychopatek, mających wypaczone pojęcie na temat ludzkiej seksualności. Właśnie takie postacie robią czarny PR feministkom i powodują, że w oczach społeczeństwa postrzegane są one jako kobiety nienawidzące mężczyzn. Na szczęście znajdzie się parę logicznych postaci w spódnicach.

Wy też musicie to przeczytać ;)

     Dużą siłą mangi są złożone relacje między postaciami. Ani chłopcy, ani dziewczyny, nie stanowią jednolitego frontu, kłócą się, zaprzyjaźniają, kombinują, jak osiągnąć cel i przechytrzyć resztę. Naprawdę miło czyta się mangę ecchi z prawdziwą fabułą, okraszoną świetnym humorem (zwłaszcza osoby obeznane z yaoi będą miały dodatkową uciechę, ponieważ autor zna mangi boys love nie tylko pobieżnie, a w pewnym momencie czytelnik nie jest pewien, czy to nadal tylko żarty), niestety, nie każdemu przypadnie on do gustu. W drugiej połowie serii dowiadujemy się więcej o postaciach, które do tej pory pozostawały w cieniu. O ile w przypadku niektórych z nich jest to dobre, to gdy autor pokazuje nam więcej o dziewczynach-dręczycielkach, przestaje się robić tak fajnie. Przez dziewięć tomów czytelnik widzi bandę psychopatek, a potem nagle ma zacząć im współczuć i przejmować się ich losem. To największa wada Prison School i pewnie wiele osób w  tym momencie może porzucić czytanie, jednak warto dać mandze szansę, bo autor potrafił poprowadzić ten wątek.

     Nie oszukujmy się, dla wielu potencjalnych czytelników dużą wadą będzie również fanserwis, fanserwis bardzo specyficzny. Manga jest pełnokrwistym ecchi z elementami sado-maso i czasem pojawiają się również fetysze, które mogą odrzucić wiele osób, zwłaszcza wątek z oddawaniem moczu będzie ciężkostrawny dla przeciętnego czytelnika. O ile prawdopodobnie sama nie dałabym rady czytać tak długiej mangi opartej wyłącznie na scenach soft hentai, tak w wypadku Prison School połykam rozdziały z radością, bo zobaczymy tu coś więcej, niż tylko cycatą dziewczynę wiszącą na majtkach zaczepionych o klamkę. Widać też, że autor ma duży dystans do swojej twórczości, postacie wielokrotnie komentują choćby wyzywający strój Meiko.

      W przeciwieństwie do wielu mang z gatunku ecchi, postacie wyglądają dość realistycznie, wyłamuje się tylko karykaturalnie grubawy Andre i Meiko ze swoim ogromnym biustem. Twarze są naprawdę ładne i dobrze narysowane, w stylu, który przypomina mi trochę ten z Wolf Guy'a. Autor nie ignoruje teł, jak to często w przypadku pozycji skupiających się w dużej mierze na wdziękach bohaterek bywa. Dostaniemy budynki, korytarze, cele, sterty desek, krzaki, toalety... Próżni raczej nie będzie. 

     Nigdy bym nie pomyślała, że manga tego rodzaju może tak mi się spodobać. Prison School nie jest dziełem w żadnym stopniu wybitnym, ale jako ecchi pozytywnie się wyróżnia. Ma fabułę, większość bohaterów jest sympatyczna, a relacje między nimi są interesujące i ewoluują. Do tego piękna szata graficzna i mamy trochę niewymagającej rozrywki. Są lepsze pozycje ecchi niż tylko Highschool DxD.

Moja ocena:

fabuła: 9/10

bohaterowie: 9/10

grafika: 8/10

ogólnie: 9/10

Nie spodziewaliście się, że to zrecenzuję? Nie spodziewaliście się, że to będzie pozytywna recenzja? :D Co to za blog, erotyczne gore, sado-maso ecchi, yaoice... Chyba nie powinnam dzielić się swoim doborem lektur i anime przed światem.

Tak szczerze, to w pewnym momencie zaczyna się robić dziwnie, będzie kawaii Joe, Kiyoshi w seksownym wdzianku i z gołą klatą na okładce, autor dyskretnie zmienia część targetu? 

Jeśli ktoś z Was wie, jak w dopełniaczu będzie brzmiało nazwisko Amamiya, to proszę, niech się ze mną podzieli tą wiedzą, ponieważ absolutnie nigdzie nie potrafię tego znaleźć ;___;

*Tutaj przepraszam wszystkich nauczycieli, w tym moją mamę. Ja tak wcale nie myślę!