Mroczna Japonia (2) – Teke-Teke

     W miarę postępu cywilizacyjnego wzrasta też liczba zagrożeń, to fakt raczej ogólnie znany. Co prawda nie grozi nam napadnięcie w nocy przez niedźwiedzia (chyba, że mieszkamy w Rosji), ale za to możemy zginąć w wypadku samochodowym lub wpaść pod pociąg. Właśnie to przydarzyło się bohaterce popularnej w Japonii w latach siedemdziesiątych creepypasty, młodej kobiecie, która wpadła na tory (inna wersja mówi, że została na nie przez kogoś wepchnięta) i przejeżdżający pociąg przeciął ją na pół. Przemieniła się w ducha, który ogarnięty mściwością, poluje na ludzi z kosą. Myślę, że skoro aż tyle w niej nienawiści i żalu do ludzi, to oznacza, że jednak ktoś ją pod ten pociąg wepchnął. 

https://inthedarkair.wordpress.com/2015/05/22/malicious-myths-teke-teke-%E3%83%86%E3%82%B1%E3%83%86%E3%82%B1/
SO KAWAII!

     Nasz mizantropiczny upiór nie posiada nóg, ale zupełnie nie przeszkadza mu to w poruszaniu się – dla chcącego nic trudnego i przepołowiona kobieta sprawnie przemieszcza się przy użyciu rąk, wydając przy tym dźwięk ,,teke-teke", od którego powstało jej miano. Zawsze mówiono mi, że mam zbyt bujną wyobraźnię, ale jak widać to nieprawda, bo całkiem nie potrafię sobie wyobrazić tego, żeby sunący tułów wydawał taki dźwięk. Kto to u diabła wymyślił? Teke-Teke poluje na ludzi i za pomocą kosy lub piły przecina ich na pół, żeby upodobnić ich do siebie, niech cierpią. Skoro upiorzyca porusza się za pomocą rąk, to czym trzyma mordercze narzędzie? W zębach niesie tę kosę? Ot, logika miejskich legend. Nie lekceważcie jednak tego ducha, ja zlekceważyłam i po mnie przyszła, bo nie wysłałam ostrzeżenia o niej dziesięciu znajomym :/ 

     Na prawie każdego potwora jest jakiś sposób, jedynym wyjątkiem jest obowiązkowa matura z matematyki. Żeby ustrzec się przed Teke-Teke należy po prostu unikać miejsc, które nawiedza, czyli okolic stacji kolejowych oraz... łazienek. Nie pytajcie mnie, dlaczego można ją spotkać także w toaletach, to pewnie imperatyw strsznoopowieściowy, który nakazuje czynić niebezpiecznymi miejsca, które odwiedzić musi kiedyś każdy, coby nieuchronności stało się zadość. Skoro ciężko unikać miejsc, które są terytorium łowieckim beznogiej kobiety, trzeba rozejrzeć się za inną drogą ratunku. 

     Teke-Teke została pozbawiona dolnej części ciała, ale nie strun głosowych, dlatego gdy już dopadnie swoją ofiarę, zadaje pytanie o to, gdzie są jej odcięte nogi. W kontaktach z demonami i wszelkiej maści upiorami obowiązuje etykieta ściślejsza niż klucz na sesji, odpowiedź jest dokładnie ustalona – trzeba powiedzieć, że nogi są na stacji metra Meshin. Teke-Teke zdziwi się i spyta od kogo masz tę informację, a my kozaczymy i mówimy, że słyszeliśmy o tym od Reiko Mashimy. Life hack jest taki, że to imię naszego demona sprzed wypadku. Ale uważajcie, czyha kolejna pułapka! Jeśli Teke-Teke postanowi być oryginalna i zapyta o to, jak się nazywa, nie wolno Wam użyć jej prawdziwego imienia! Musicie powiedzieć, że jej imię to Kamen shin ma, czyli maska zmarłego, który stał się demonem. Nie wiem co prawda, czy śmierć dodaje umiejętności lingwistycznych i czy Teke-Teke zrozumie odpowiedzi w języku polskim, ale skoro to japoński duch, pewnie aż do nas się nie doczołga. 

     Kojarzycie Pamiętnik Przyszłości, prawda? Autor tej mangi stworzył kiedyś czterotomową serię Hanako to Guuwa no Tera opowiadająca o detektywie, który ku swojemu niezadowoleniu, ciągle musi rozwiązywać różne paranormalne zagadki, w tym właśnie historię o Teke-Teke. Jej postać pojawia się także w anime Gakkō no Kaidan.

    Z tego, co wiem, kilka lat temu powstał horror, którego główną bohaterką była własnie Teke-Teke. Jeśli ktoś z Was go zna i wie, w jaki sposób bohaterka radziła sobie w tym filmie z jednoczesnym czołganiem się na rękach i trzymaniem kosy, niech koniecznie podzieli się z nami tą wiedzą. 

Przepraszam za odpowiadanie na komentarze z opóźnieniem i duże zaległości w śledzeniu Waszych blogów, ale ciężko mi się ostatnio znaleźć czas i poradzić sobie z uporczywymi bólami głowy.