Pierwsze wrażenie – Subete ga F ni Naru: The Perfect Insider

      Czasem podczas oglądania odcinka anime mam w głowie tak wiele refleksji i komentarzy, że nie wiem zupełnie, co z nimi zrobić, postanowiłam więc, wzorem innych otakusów, dzielić się wrażeniami z pierwszych odcinków niektórych serii na blogasiu. W tym sezonie zdecydowałam się śledzić aż sześć anime, co jest dla mnie wielkim wyczynem, ponieważ dopiero co wróciłam do oglądania po ponad rocznej przerwie. Komercha komerchą pogania, ale nadal udaje się wyłuskać z każdego sezonu jakiś smakowity orzeszek i mam nadzieję, że Subete ga F ni Naru będzie właśnie takim małym mózgiem zamkniętym w skorupce. Za złą jakość zrzutów przepraszam, dopiero w połowie oglądania zorientowałam się, że oglądam w źle ustawionej jakości.

Subete ga F ni Naru: The Perferct Insider

     Zaczynamy dość sztampowo, anonimowy pan pisze notatkę w dzienniku, trzymając w doprawdy dziwny sposób pióro. Dostajemy Poważne Refleksje o Życiu, ale w tle przygrywa naprawdę ładna muzyczna, czyżby skrzypeczki, więc się nie zniechęcam. 

     Młoda burżujka posiadająca własnego lokacja (to w końcu japoński wytwór, a skośnookie ludki mają jakiś przerażający fetysz służby) odjeżdża wypasioną furą. Jak na zgniłą burżuazję przystało, nosi się z amerykańska, zgniły Zachód, ble, myszy się to nie podoba.  Dziwi mnie, że przedstawicielka pluralistycznych imperialistów nie posiada szofera, ale widocznie jest na to zbyt wyzwolona i zblazowana. Ładna muzyczka nadal jest ładna.

     Burżujka odwiedza profesora Saikawę, który pali jak smok i popija nikotynę colą. Uwielbiam promowanie zdrowych nawyków. Postać z petem w dłoni dostaje +10 do zajebistości. Przedmiotem rozmowy bohaterów są oryginalne koszulki, w których poważny pan profesor najwyraźniej się lubuje. Potem młoda burżujka dostaje Ważną Życiową Poradę – nie wolno być z ludźmi całkowicie szczerym, która to Porada jest sprytną metodą poinformowania uczennicy, że było jakieś niefajne spotkanie, które ogromnie zmęczyło zblazowanego wykładowcę. Dostajemy między oczy dalszym filozofowaniem...

... a potem śmiałym podrywem młodej burżujki, którą najwyraźniej kręcą starsi zblazowani, więc zaprasza senseja do cukierni.

Profesor ma namiastki części w mózgu odpowiadających za przyzwoitość, więc w swój standardowy przefilozofowany sposób grzecznie odrzuca propozycję.

Retoryczne pytania z rana jak śmietana. Na szczęście wpada student i ożywia atmosferę: 

     Wszyscy heheszkują obgadując jakąś osobę, życiowo. Profesorek decyduje się okazać miłosierdzie studentowi, wychodzą, a pod ich nieobecność burżujka zasiada do komputera senseia i zaczyna się jakaś dziwna rozmowa z czarnowłosa kobietą, która przepytuje burżujskie nasienie. W międzyczasie:

OMG, oni postawili kropkę po skrócie ,,Dr" <3

      Hehe, burżujka ma na imię Moe, hehe, samospełniająca się przepowiednia? Nurzamy się w mainstreamie zachwycania się niezwykłością cyfry siedem, bo siódemka jest taka samotna. Alternatywna matematyka. Potem pada Niewygodne Pytanie:

     Na które doktor Magata bez większych emocji odpowiada twierdząco. Burżujka nie posłuchała dobrej rady profesora i szczerze mówi, że rozmawia z ekscentryczną kobietą wyłącznie z powodu swojej własnej ciekawości. Tym samym dziewczyna zdobyła u mnie coś na kształt sympatii, chociaż jest burżujką, bo doskonale rozumiem fascynację i ciekawość poznawczą. Potem doktor zadaje osobiste pytania, rozmowa zbacza na temat Saikawy.

Moe wyznaje, że zakochała się w profesorze, łał, cóż za zaskoczenie wysokokalibrowe. Pojawienie się randomowej kobiety gwałtownie przerywa konwersację.

     Nieznajoma ma coś do przekazania dla profesorka, coś czuję, że niedługo pojawi się klasyczny motyw zazdrości. Kobieta przedstawia się jako Gido Setsuko i nachalnie narusza przestrzeń osobistą burżujki, oglądając ją sobie ze wszystkich stron i komentując wygląd, po czym ucieka bez żadnych wyjaśnień, tłumacząc się czekającą taksówką. Burżujka jest ewidentnie ofochana na profesorka, który własnie wrócił. Saikawa okazuję się być wykolejeńcem, ponieważ NIE LUBI ARBUZÓW. Bluźnierstwo. Tacy ludzie nie zasługują, żeby chodzić po ziemi. W przesyłce znajduje się właśnie jedzonko, którego profesor nie lubi. Hihi, ależ podły dowcip!

     Odzyskuję wiarę w profesorka, ponieważ tyra burżujkę truizmem, ale fajnym truizmem. Wzniosłej rozmowy ciąg dalszy. Okazuje się, że rozmowa z czarnowłosą doktorką była retrospekcją. Kolejna osoba włazi i przeszkadza, obżerając profesorka z niedobrych słodyczy.

Profesor i burżujka w końcu idą coś zjeść, w przybytku jedzeniowym następuje wspaniała scena:

       Obgadywanie doktor Magaty, która nosi się cała na biało i jest niczym anioł nie z tego świata, ale czasem przypomina diabła. Kolejne truizmy, które pokazują, jak bardzo buntowniczy są bohaterowie i paradoksalnie jak bardzo wywalone mają na biologię. Wbija student od komputera i znowu przeszkadza! On też jest zafascynowany Magatą. Dowiadujemy się, że ojciec burżujki był rektorem uczelni. UGH.

     Uwielbiam wyobrażenie ludzi o osobach bardzo inteligentnych. Tak, system z reki doktor Magacie jadł. Wbija pożeraczka słodyczy i napomina o kryminalnej przeszłości wspaniałej pani naukowiec.

     Okazuje się, że doktor podczas rozmowy z burżujką naściemniała, że to lalka zabiła jej rodziców. Japończycy mają zdecydowanie fetysz lalek. Magata uciekła po tej sprawie na wyspę i tam prowadziła badania. Została uznana za niepoczytalną, więc dostała uniewinnienie. Wróćmy do rozmowy w miejscu jedzeniowym, pan Saikawa tez okazuje się geniuszem, co było raczej oczywiste, biorąc pod uwagę fakt, że wygląda niechlujnie i mówi filozoficzne rzeczy, to elementarne. 

     Wszyscy marzą o spotkaniu z legendarną panią doktor, więc burżujka rzuca propozycję pojechania do niej w ramach wycieczki seminaryjnej. Podoba mi się ta dziewczyna, ona się nie pierdoli z tematem. 

     Na zakończenie znów pan piszący dziennik opowiada nam o pewnej dziewczynie. Teraz wiemy już, że jest nią doktor Magata i mam wrażenie, że to właśnie ona będzie centralną postacią tego anime, niczym Aika Fuwa w Zetsuen no Tempest lub Homura Akemi w Madoce.

     Grafika jest utrzymana w specyficznych kolorach, głownie w odcieniach szarości, trochę rozmyta, przejaśniona. Niestety, perełka wizualna to to nie jest i wielu pięknych szczegółów nie uświadczymy. Zwykle pierwsze odcinki są najbardziej dopieszczone, a tutaj od samego początku nie ma rewelacji.

     Ogólnie spodziewałam się czegoś lepszego, ten odcinek nie należał do najciekawszych. Nie zrozumcie mnie źle, lubię spokojne serie, nie potrzebuję galopującej akcji, ale tutaj zabrakło w tych rozmowach i relacjach czegoś, co autentycznie by mnie zainteresowało. Zbyt wiele oklepanych zagadnień filozoficznych, truizmów. Widać, ze autorzy ze wszystkich sił chcieli pokazać, jak bardzo rzekomo inteligentne są ich postacie i jak munde jest animu. Oby to jednak faktycznie stało się mundre.