Wszystko w poważaniu. Sex Pistols – recenzja

      Mózg to jeden z najbardziej wrażliwych organów, nośnik świadomości, komputer, na którym działa program zwany mangowcem. Nie potrafimy przeszczepić tego narządu i nadal nie rozgryźliśmy do końca mechanizmów, które kierują jego pracą. O tak ważne elementy naszego ciała należy dbać i traktować je z należytym szacunkiem, jednak zdarza się, że człowiek, opętany masochistycznymi pragnieniami, sięgnie po coś, co będzie miało naprawdę negatywny wpływ na jego cenny mózg. Jedną z najbardziej mózgożerczych rzeczy, jakie można znaleźć w mangowym świecie, jest bez wątpienia pewna manga o wiele mówiącym tytule Sex Pistols.

Tytuł: ,,Sex Pistols/Love Pistols" 

Autor: Tarako Kotobuki

Wydawca: Biblos, Libe Shuppan

Gatunek: yaoi, komedia, romans, science-fiction, nadprzyrodzone, okruchy życia, dramat
Grupa docelowa: josei

Ilość tomów: 8+

     Zaczynamy z naprawdę grubej rury, oto przed oczami czytelnika scena w środku publicznej komunikacji, gdzie ukeś przeżywa katusze, otoczony stadem obleśnych zboczeńców, sapiących z żądzy jego młodzieńczego odwłoka. Młodzian jest smutny, ponieważ od czasu wypadku, który go spotkał, zamiast twarzy ludzi widzi jakieś małpie mordy, a każda istota w jego otoczeniu wydaje się marzyć tylko i wyłącznie o zaznaniu z nim uciech fizycznych. Na szczęście rychło okazuje się, że nasz bohater nie popada w obłęd, co mogłoby być całkiem ciekawe, tylko uaktywniły się w nim pradawne moce. Tutaj zaczyna się manie w głębokim poważaniu ewolucjonizmu. 

     Okazuje się, że w świecie mangi większość ludzi wyewoluowała z małp, ale są też tacy, których przodkowie pochodzili z innych grup zwierząt, zwą się ci ludzie Madararui. Mamy na przykład człowieki, które mają w sobie geny niedźwiedzi, węży czy kotów. Jest to najgłupsze wyjaśnienie istnienia zmiennokształtnych/kemonomimi, jakie kiedykolwiek spotkałam na swojej drodze. Każdy, kto liznął cokolwiek w temacie ewolucjonizmu, wie, że człowiek wcale nie pochodzi od małp współczesnych, tylko ma z nimi wspólnego przodka, a współistnienie gatunku pierwotnego w niezmienionej formie z potomnym jest bardzo rzadkie. Jeszcze bardziej niemożliwe jest, by z odmiennych grup zwierząt wyewoluowało tak wiele podobnych organizmów, konwergencja aż na taką skalę nie działa. Na miejscu autorki lepiej byłoby po prostu stwierdzić, że to magia i tyle, niestety, Tarako Kotobuki wolała podążyć gorszą drogą, ale w połowie stwierdziła, że jednak bez zjawisk nadprzyrodzonych to nie ma szans się obronić, więc sypnęła jeszcze duszami, smokami deszczu i innymi cudami, co dało iście morderczy efekt. Morderczy dla neuronów. 

     No dobrze, ponarzekałam sobie na absurdalny koncept fabularny, wróćmy do naszego biednego ukesia. Społeczeństwo Madaruri ma poważny problem, nie są bowiem tak płodni jak ich w stu procentach ludzcy kuzyni i cały czas wisi nad nimi groźba wyginięcia. Ukeś Norio okazuje się być retrogresją – osobnikiem, w którego drzewie genealogicznym zaplątały się Madaruri, których geny przetrwały uśpione i uaktywniły się znienacka własnie u tego osobnika. Problem w tym, że retrogresje cechuje wysoka płodność, więc każdy dookoła będzie chciał wykorzystać seksualnie Norio w celu uzyskania potomstwa. Co gorsza, Madaruri to cwane istoty, więc przez lata walki z groźbą zniknięcia ze świata wymyśliły różne sposoby na to, żeby również mężczyźni mogli zajść w ciążę, dlatego Norio będzie napastowany przez osoby obu płci. Kandydat numer jeden do odwłoka Norio to pewien ponury pan, będący częściowo kotowatym.

     Przez kilka tomów obserwujemy perypetie Norio i różnych Madaruri z jego otoczenia, którzy problemami sercowymi mogliby obdarować bohaterów telenowel. Nie ma tu żadnej odkrywczości, za to dostajemy wszystkie najgorsze schematy, które narodziły się z yaoi. Miłość od Pierwszego Gwałtu jest wszechobecna, a gęste opary syndromu sztokholmskiego unoszą się nad mangą. W dodatku nieszczęsny motyw Kocham, więc Gwałcę przeszedł ewolucję w Nie Kocham, ale Gwałcę. Jedyną pociechą jest humor, który czasami jest autentycznie zabawny, oraz relacje między członkami pewnej rodziny, której koligacje są jeszcze bardziej skomplikowane od mojej, a to niemały wyczyn. Możliwość doczekania się potomstwa przez dwie panie i dwóch panów powoduje, że drzewo genealogiczne bohaterów oraz linie wzajemnych powiązań przebijają wszystko. 

   
     Sami bohaterowie szału nie robią. Część to typowe ukesie, miotające się, płaczące, zniewieściałe w ten zły sposób, ale nadal bardziej strawne od ich seme. Seme w Sex Pistols to naprawdę okropne figury, brutalne, wyrachowane, zaborcze. Łączą w sobie wszystkie wady typowego seme z marnego yaoi podniesione do kwadratu. Mówiąc krótko, związki między postaciami są najzwyczajniej w świecie chore i wysoce patologiczne, niestety, pokazane są w zupełnie niewłaściwy sposób. Szejkowie arabscy, mężczyźni nienawidzący mężczyzn, chłopcy z kompleksem brata... Dostaniemy też całkiem silne postacie kobiece, które są chyba najbardziej znośne ze wszystkich bohaterów tej przedziwnej mangi. 

     Strona graficzna mangi działa na tej samej zasadzie, co seme, którzy w niej występują – zawiera wszystkie wady kreski w słabych yaoi podniesione do kwadratu. Ludzie są koślawi, anatomia płacze, twarze się rozjeżdżają, policzki zapadają do środka, barki rozrastają do niebotycznych szerokości, głowy maleją. Połowa wycinków z mang prezentujących yaoi handsy i inne anatomiczne porażki z serii boys love pochodzi z Sex Pistols. Nawet jeśli nie należycie do kreskofaszystów i najgorsze okropieństwo wizualne Was nie odstrasza, to przedarcie się przez ten tytuł może być ponad Wasze siły. To jak dżungla wysycona śmiertelną trucizną paraliżującą nerwy wzrokowe. Tła czasem się pojawiają i są w sumie najbardziej udane. 

       Wychodzę z założenia, że praktycznie każdy koncept fabularny, jakkolwiek nie byłby absurdalny, można wybronić, przykładem choćby Prison School. Niestety, w przypadku Sex Pistols prawie wszystko, co mogło pójść źle, tak właśnie poszło. Okropnej kreski nie wynagradza fabuła, sztampa sztampą sztampę pogania, związki są toksyczne, połowa bohaterów apodyktyczna, a druga połowa zukesiowana, pewne ilości śmiesznych żartów nie ratują. Takie tytuły czyta się wyłącznie, jeśli chce się być autoagresywnym dla własnego mózgu. Nie mam pojęcia, jakim cudem ta seria doczekała się anime. Kiedy ja od tych Japończyków osiwieję. 

Moja ocena:

fabuła: 3/10

bohaterowie: 4/10

grafika: 3/10

ogólnie: 4/10

Przeczytałam pięć tomów i w środku jestem martwa C: