Na blogach mangowych co jakiś czas pojawiają się zbiory różnistych ciekawostek o tych dziwnych Japończykach, którzy mają mundre toalety i tysiące smaków Kit Katów. Czasem udaje się znaleźć wśród nich jakąś naprawdę interesującą, nową informację, ale zwykle są one oklepane i znane niemal każdej osobie zainteresowaną Wschodnią Azją. Postanowiłam pójść za tłumem i też pisać o ciekawostkach dotyczących Kraju Wschodzącego Słońca, ale zrobić to trochę inaczej i skupić się na jego drugim obliczu, które jest tak mroczne jak ciemna strona Księżyca. Czasem sięgnę po jakieś popularne creepypasty, czasem po straszne historie, które wydarzyły się jak najbardziej naprawdę i są okropniejsze od fikcji. Mam nadzieję, że spodobają Wam się te notki i będziecie je czytać z zainteresowaniem (^.^) Widzicie, nawet użyłam specjalnej japońskiej emotki.
Zastanawialiście się kiedyś, jak duży wpływ na nasze życie mogą mieć przesądy? Gdzie przebiega granica między rozsądkiem a wiarą w zabobony? Czy zmieniane trasy, żeby nie przejść pod drabiną, unikanie trzynastki może mieć w pewnym momencie jakieś większe dla nas znaczenie i spowodować zmiany w życiu? Kiedy przychodzi opamiętanie i stwierdzenie, że wszystko gdzieś się kończy i nie będziemy robić czegoś tylko dlatego, że wymyślona tradycja tak nakazuje?
 |
http://sta-nippon.com/A-GENEKI/214-KYUDAI/214-TANUSIMARU.html
Rzeczona stacja w kształcie kappy :D |
Wydawałoby się, że Japończycy to dość rozsądny naród, który twardo stąpa po ziemi i pracuje nad osiąganiem wyżu gospodarczego, a zwłaszcza nad wymyślaniem różnych śmiesznych gadżetów elektronicznych. Kiedy jednak przyjrzymy się dokładniej tej specyficznej nacji, dostrzeżemy jej umiłowanie do tradycji, która przeplata się w kraju skośnookich z codziennością. Stacja w kształcie demona kappy jest idealnym przykładem zlania się nowoczesności ze światem dawnych wierzeń. Jeśli to zauważymy, nie dziwi nas tak bardzo fakt, że Japończycy są naprawdę przesądni. W szpitalach i budynkach użytku publicznego często brakuje pokoi i pięter o numerze cztery, bowiem cyfra ta jest odczytywana w ichnim języku jako ,,shi", a słowo to oznacza też śmierć. Gusła towarzyszą nam też przy posiłku – zakaz pozostawiania pałeczek wetkniętych w pożywienie to tylko wierzchołek góry lodowej. O ile wiara w to, że kiedy swędzi Cię nos, to Twój znajomy będzie miał dziecko, nie jest zbyt szkodliwa, to okazuje się, że japońskie przesądy mogą zajść w naprawdę niebezpieczne rejony...
Na pewno wiecie, że tradycyjny chiński horoskop nie dzieli roku na części określane wchodzeniem Słońca w określone strefy na ekliptyce, ale przypisuje określone atrybuty do danego roku. Obecny to na przykład rok Ziemskiej Owcy, a ja urodziłam się w roku Bawołu. Całe szczęście, że nie był to rok Ognistego Konia, a ja nie jestem Azjatką, tylko stuprocentową Polką. Dlaczego? Bo mogłabym nigdy nie mieć możliwości tworzenia tego uroczego blogasia. Wedle przekazywanych od wieków prawideł, dziewczę urodzone w roku Konia, którego atrybutem jest ogień, będzie obdarzone naprawdę ognistym temperamentem i nie zazna wiele radości w życiu. Wiadomo, idealna Japońska żona powinna być układna, cicha, pracowita, uległa, słodka, dziewczęca... Na pewno nie powinna być wybuchowa, a już zwłaszcza posiadać własnego zdania! Trzeba koniecznie zapobiec tragedii.
Ostatnim rokiem Ognistego Konia był rok 1966. W tym roku w Japonii wydarzyło się coś naprawdę dziwnego – odnotowano spadek urodzin aż o jedną czwartą. Sporo. O dziwo, podobne zmniejszenie się liczby urodzonych noworodków zarejestrowano także wśród japońskich rodzin emigrantów zamieszkałych na Hawajach i w Kalifornii. Czyżby jakaś przedziwna epidemia? Sprawka kosmitów? Zainteresowała się tym badaczka Kanae Kaku, która przeanalizowała wskaźniki zgonów spowodowanych różnymi powodami i doszła do mrożącego krew w żyłach wniosku – wskaźnik zgonów noworodków płci żeńskiej był znacznie wyższy niż płci męskiej.
Około pięćdziesiąt lat temu nie istniały precyzyjne metody określania płci płodu, dlatego jedynym sposobem na pozbycie się dziecka, które miało mieć nieszczęśliwe życie przez urodzenie się w złym czasie, było uśmiercenie noworodka tuż po porodzie. Noworodka, który w odróżnieniu od płodu w pierwszym trymestrze ciąży, posiadał już wykształcony układ nerwowy, działający mózg, świadomość i, co wynika z powyższych, potrafił w pełni świadomie odczuwać ból. Tak, tysiące japońskich dziewczynek zostało zabitych tuż po swoich narodzinach przez własną rodzinę z powodu zabobonu. Rok Ognistego Konia wypada raz na sześćdziesiąt lat. Następny będzie już 2026. Ciekawe, czy historia znowu się powtórzy? A może Japonia wykonała krok naprzód? Szkoda, że prawdopodobny brak kontynuowania dzieciobójczej tradycji będzie spowodowany możliwością rozpoznania płci płodu przed jego rozwinięciem, a nie zmianą w japońskiej mentalności, która nakazuje zabić dziecko w obawie przed mityczną klątwą.
Mangi autorki z kupą w avatarze (naprawdę, nie wiem, co Japończycy mają do tych odchodów, widziałam ostatnio pluszowe kupki i to było złe) zostały mi polecone jako Takie, Które Mają Fabułę i muszę przyznać, że coś w tym jest. Kierowane są jednak do nieco młodszej grupy wiekowej, niż choćby tytuły Yonedy. Z boys love Shoowy podobało mi się zwłaszcza Koujitsusei no Tobira i Jin to Neko wa Yobu to Konai, które dzieją się w tym samym uniwersum. Półświatek kwitnie! Całkiem niezłe jest też NON Tea Room w klimatach okołomuzycznych. Dużo dobrego słyszałam też o absurdalnej komedii Iberiko Buta to Koi to Tsubaki i Ninii no Mori, zresztą temu drugiemu dam propsy za samą jeno okładkę. Shoowa ma jednak w swoim dorobku też jeden tytuł, który prawdopodobnie niedługo zawita na tę drugą, mroczną listę. Buahahaha. 
