Historia pewnych zwłok. K no Souretsu – recenzja

    Sąsiad to dziwny zwierz. Prawdopodobnie nigdy nie sypia, hałasuje o najróżniejszych porach, zawsze chce coś pożyczyć, ale oddać to już niekoniecznie. Jesteś pod jego czujną obserwacją dwadzieścia cztery godziny na dobę, siedem dni w tygodniu. Na domiar złego często wygląda podejrzanie, prawdopodobnie trzyma w piwnicy zakonserwowane ciała ofiar mafii. Choć sąsiedzi fizycznie są stale blisko nas, to tak naprawdę często nie mamy pojęcia, kto właściwie mieszka za ścianą lub płotem. Co lubi robić, jakie zwierzęta mu się podobają, co robił w przeszłości, jakie są jego marzenia, czy ma dużą rodzinę, jakie ma poglądy... To wszystko często skryte jest za zasłoną tajemnicy, którą to zasłonę Maki Kusumoto w swojej mandze K no Souretsu stara się uchylić.

 

Tytuł: ,,K no Souretsu"/,,The Funereal Procession of K" 

Autor: Maki Kusumoto

Wydawca: Shueisha

Gatunek: dramat, tajemnica, psychologiczny, 
Grupa docelowa: josei

Ilość tomów: 2

     Gdzieś, może daleko, może blisko, stoi sobie budynek wielomieszkaniowy. Życie toczy się w nim mniej więcej stałym rytmem, który pewnego dnia zakłóca śmierć jednego z mieszkańców, tytułowego K. Lokatorzy, jako dobrzy sąsiedzi, organizują pogrzeb. Zwyczajna obrazek, prawda? A jednak gdy przyjrzymy się uważniej, ujrzymy, że trumna jest pusta. Okazuje się, że ciała K nigdy nie znaleziono, ale z jakiegoś powodu wszyscy mieszkańcy przekonani są, że mężczyzna nie żyje. Zagadkowa sprawa, prawda? Ten dziwny pogrzeb przerywa pojawienie się brata zmarłego, który postawił sobie za cel odnalezienie ciała ukochanego członka rodziny. Brzmi to jak wstęp do opowieści kryminalnej, prawda? Nie całkiem. Rzeczywiście, manga wypełniona jest zagadkami jak ecchi cyckami, ale najważniejsze dzieje się tutaj na płaszczyźnie psychologicznej.

     Dom, który stanowi tło wydarzeń, zapełniają indywidua tak przedziwne, że nawet stałym bywalcom konwentów mogłyby się wydać ekscentryczne. Mamy mężczyznę, który ciągle przesiaduje w wannie, zafascynowaną rozkładem dziewczynę z elektronicznym kotem, rzeźnika, który swoją pracę zabiera do domu, a to tylko wierzchołek góry lodowej. Zbyt dziwne, żeby mogło być prawdziwe. Czytelnik szybko orientuje się, że blok mieszkalny 67, którego korytarze codziennie przemierza chłopak zbierający bliżej nieokreślone morkwalle, nie jest zwyczajnym miejscem. Świat mangi jest przesycony absurdem, jednak nie jest to absurd rodem z shounena z super mocami czy zakręconej komedii. Stopniowo zanurzamy się w subtelnej psychodelii, by w pewnym momencie zdać sobie sprawę, że tak naprawdę bezimienne postacie niepokojąco przypominają osoby z naszego otoczenia, bo odrobina tego szaleństwa tkwi w każdym człowieku.

     Właśnie bohaterowie, z których każdy skrywa jakiś sekret, są największą siłą mangi. Paradoksalnie okazuje się, że najbardziej intrygującą postacią jest nieżyjący K.W rzeczywistości poszukiwanie jego ciała jest motorem do poznania człowieka, jakim był za życia. Autorka ze zręcznością sztukmistrza przedstawia nam go co rusz z całkiem innej strony, pozwalając wypowiedzieć się każdej z postaci, pokazując czytelnikowi, jak fragmentarycznie ludzie widzą innych i jak bardzo odmienny obraz można dostrzec patrząc z perspektywy różnych osób. Do tego Maki Kusumoto często zagłębia się w tematy, o których często wolelibyśmy zapomnieć i wyprzeć istnienie pewnych zachowań z naszej zbiorowej, ludzkiej pamięci.

     Warstwa graficzna mangi również prezentuje się nietypowo. Pewnie gdyby przeciętny polski mangowiec zajrzał kiedyś do któregoś z tych tomików, przeżyłby mały szok. Niecodzienny układ kadrów, wplecione czerwone elementy dodające smaku, no i postacie... Są wychudzone, ale widać, że to raczej celowy zabieg artystyczny, ich twarze są specyficzne, z wyraźnie zaznaczonymi ustami. Nie mogę nazwać ich ładnymi, ale mają swój osobliwy urok. Panuje minimalizm, teł jest niewiele, ale czytelnik raczej nie odczuwa ich braku, podobnie jak w wydanych u nas DOGSach, gdzie wywołują one interesujące wrażenie pustki. Jeśli miałabym porównać do czegoś kreskę autorki, to najbardziej przypominają mi ją niektóre manhwy i prace Nakamury Asumiko. Trzeba też pamiętać, że Kondukt pogrzebowy K nie jest nową mangą i został wydany jeszcze w starym tysiącleciu, co jeszcze bardziej oddala go od tytułów, do których czytania większość z nas przywykła. Porusza kwestie, które do dziś są kontrowersyjne, zarówno w krajach takich jak Polska, jak i Japonia, nie robi tego jednak w sposób ,,patrzcie, patrzcie, jakie to dziwne", tylko podchodzi do tego nieco dojrzalej.

    Są pozycje, zarówno wschodnie jak i zachodnie, do których autorzy dodają tony absurdu, nietypową grafikę i udają, że są one mądrzejsze niż w rzeczywistości są. Jestem na nie ciężko uczulona i przeżywam wstrząs anafilaktyczny, kiedy ludzie zachwycają się nimi, bo na pewno musi być tu coś więcej. Opowieść o mieszkańcach bloku 67 z pewnością do nich nie należy. Nie ma tu sztucznego epatowania szaleństwem, czytelnik nie odnosi wrażenia, że autorka wręcz napawa się tym, co rysuje i tonie w oceanie zadowolenia, wirując w prądach własnego ego. Znajdziemy tu trochę wciśniętych motywów chrześcijańskich i gotyckich, które nie wypadają zbyt zgrabnie, ale ta krótka, dwutomowa manga nadal pozostaje jednym z lepszych tytułów, jakie przeczytałam, a było ich całkiem sporo. Uniknęła przesolenia psychodelią i jest nią z wyczuciem doprawiona. To spójna opowieść o relacjach między ludźmi i specyfice życia w społeczeństwie, ale pokazana z nieco innej strony. Nie sposób opisać jej wyjątkowego klimatu, dlatego polecam ją każdemu, kto akurat ma ochotę na coś, co nie jest kolejną niewymagającą rozrywką. Smuci mnie, że pozycje tak dobre są często tak mało znane.* Niech kondukt pogrzebowy wyruszy!

Moja ocena:

fabuła: 9/10

bohaterowie: 8/10

grafika: 7/10

ogólnie: 9/10

*Aż mnie zdziwiło, że są do tego polskie skany.