Tsujiura-san to Chupacabra – recenzja

     Ludzie od dawna domyślali się, że istnieją przeróżne istoty, których nauka jeszcze nie zdążyła opisać. Niektóre z tajemniczych stworzeń kryją się w nieprzebytych syberyjskich ostępach, gdzieś w wysokich górach, głębinach oceanów lub w nietkniętych ludzką stopą rejonach lasów amazońskich, ale sporo z tych straszliwych kreatur żyje tuż koło nas, często dosłownie pod naszymi nosami. Kryptozoolodzy już wiedzą, że w jednym z japońskich miast gnieździ się potwora tak przerażająca, że Yeti czy Mothman to przy niej milutkie przytulanki, a imię jej Megumi Tsujiura. 

Tytuł: ,,Tsujiura-san to Chupacabra"

Autor: Sakurai Atsuhito

Wydawca: Akita Shoten

Gatunek: komedia, romans, szkolne
Grupa docelowa: shounen

Ilość tomów: 4

     Yuu Kiritani prowadził całkiem szczęśliwe, leniwe życie młodego nerda. Nikt go nie zauważał, a co za tym idzie, nikt nie zakłócał jego świętego spokoju. Niestety, pewnego dnia zjawiła się ONA – przerażająca, ohydna kryptyda siejąca zniszczenie... No, może nie do końca. Główny bohater przypadkowo odkrył drugą, ukrywaną przed światem osobowość najpopularniejszej uczennicy w szkole, co oczywiście nie mogło skończyć się dobrze. Tsujiura jest naprawdę prześliczną kobietką o uroczych oczkach, ale pod miłą powierzchniowością kryje się dusza szalonego badacza – dziewczyna ma bzika na punkcie kryptozoologii, święcie wierzy w istnienie Ningena i marzy o spotkaniu człowieka śniegu. Ponieważ w śledzeniu mrocznych istot przeszkadzają jej tłumy adoratorów, Tsujiura wpada na iście szatański pomysł. Skoro Yuu już wie o wstydliwej obsesji, to czemu nie zrobić z niego wspólnika? Od tej pory nieszczęsny bohater udaje chłopaka młodej badaczki i uczestniczy w realizacji wszystkich jej niezwykłych pomysłów. 

     Tsujiura to naprawdę ciekawy przypadek. Choć cały czas gromadzi wiedzę na temat kryptyd, nie jest w stanie rozpoznać oczywistego oszustwa i rzuca się jak w ogień zwiedziona każdą drobną poszlaką. W swojej naiwności potrafi wydać fortunę na sfabrykowaną łapkę chupacabry i inne wspaniałe artefakty. Biedny Yuu musi znosić te wszystkie szaleństwa, przecież z tsundere nie ma żartów. Pewnie zastanawiacie się, jakie to ciekawe przygody przeżyli nasi bohaterowie na tropie Yeti... Otóż żadne. Szybko okazuje się, że interesujący wstęp wypełniony kryptydami, zespołami metalowymi i innymi dziwactwami był tylko przykrywką, a dalej czai się już tylko sztampowa szkolna komedia. Głównym bohaterem zainteresowała się zdetronizowana przez Tsujiurę była królowa szkoły, co w efekcie doprowadziło do powstania trójkąta romantycznego. Gdzieś przypałętał się jeszcze młody dziedzic fortuny, typowy mangowy burżuj, który nie wie, jak się pije kawę zwykłych ludzi, no i gotowe, mamy paczkę bohaterów, którzy będą razem odrabiać lekcje, chodzić na plażę i zakochiwać się w sobie. Szkoda tylko, że poza Tsujiurą cała reszta jest tak nudna i wyprana z jakiejkolwiek oryginalności, jakby osobowości wyżarł im Kasai Rex. Sama maniaczka kryptyd też  z każdym kolejnym rozdziałem staje się coraz mniej interesująca, a jej dziwne zachowania zwyczajnie czytelnikowi powszednieją, zresztą nie ma za bardzo jak zabłysnąć, bo sam wątek kryptozoologiczny szybko zostaje uśmiercony i tylko co jakiś czas nieśmiało przemyka gdzieś tam w tle. Gdyby jeszcze perypetie bohaterów były choć trochę ciekawe... Ale nie, przecież najbardziej lubimy te piosenki, które znamy, więc dostaniemy garść najbardziej ogranych schematów z japońskiej szkolnej komedii romantycznej, w dodatku niezbyt zgrabnie zaprezentowanych. Pojawił się nawet obowiązkowy epizod na plaży i motyw młodszej siostrzyczki, która gardzi starszym braciszkiem, no czego mangowiec może chcieć więcej? Jak na złość nawet wątek romantyczny jest poprowadzony bez polotu i zakończenie przynosi jedynie rozczarowanie. No i na domiar złego nikogo nie pożera mongolski robak śmierci! Gdzie można zgłosić reklamację?!

Kryste, to chyba najciekawszy wątek w tej mandze.

     Oczywiście nawet kreską manga nas nie rozpieszcza i dostajemy coś, co śmiało mogę nazwać kwintesencją przeciętności. Postacie wyglądają jak skrzyżowanie bohaterów z najbardziej typowego shoujo i shounena, często coś nie zgadza się z ich anatomią, ale przecież sceny z bohaterkami w kostiumach kąpielowych wyglądają ładnie, a to w końcu najważniejsze, nie ma co się czepiać. Czasem miałam wrażenie, że jedna kryptyda cały czas towarzyszy bohaterom i siedzi na głowie Tsujiury udając włosy, bo wyraźnie żyją własnym życiem i dominują nad resztą bohaterki. Na plus zasługują tła – o dziwo pojawiają się całkiem często i zazwyczaj wyglądają porządnie, podoba mi się zwłaszcza ta słynna rajska plaża. 

     Interesuję się różnymi zjawiskami paranormalnymi, teoriami spiskowymi i kryptydami, dlatego kiedy trafiłam na mangę ze słowem ,,chupacabra" w tytule, od razu rzuciłam się do czytania. Niestety, szybko okazało się, że Tsujiura-san to Chupacabra to zwykła pułapka na niewinnych czytelników. Kusi ciekawymi pomysłami i nietypową główną bohaterką, ale biada temu, kto da się zwieść temu trującemu kwiatowi! Zamiast wciągającej fabuły czekają tylko smętne ochłapy, zamiast porządnego humoru płacz i zgrzytanie zębów. 

Moja ocena:

fabuła: 3/10

bohaterowie: 4,5/10

grafika: 6,5/10
ogólnie: 4/10

     A co to się stało, mysza jednak żyje. Nie będę ukrywać – wypadłam z obiegu, nie śledzę już mangowego rynku i nie mam pojęcia, co w fandomie piszczy. Z tego powodu będę po prostu recenzować jeszcze bardziej niszowe mangi niż zwykle, mam nadzieję, że jakoś mi to wybaczycie. Niedawno stuknęły mi dwa tysiące przeczytanych tomików mang, czy za to się dostaje jakieś certyfikaty otakusa?