Nie ratujmy świata. Hoshi no Samidare – recenzja

     Jeśli uważnie śledzicie polskie życie okołomangowe, zapewne wiecie, że istnieje mityczna Manga, Której Tytułu Nie Wolno Wymawiać. Jej fani słynęli z przeróżnych akcji mających na celu nakłonienie wydawnictw, a zwłaszcza Waneko, do wydania tego mrocznego dzieła w kraju cebuli i buraków. Niestety, owe zmasowane ataki odniosły skutek całkiem przeciwny od zamierzonego i teraz nikt nie chce nawet o tej serii słyszeć. Chodzą pogłoski, że w pewnych miejscach w Internecie można dostać bana lub ostrzeżenie za samo tylko wymienienie jej tytułu! W sekrecie powiem Wam, że zwie się ona Hoshi no Samidare i postanowiłam ją przeczytać. Tylko pamiętajcie, jeśli ktoś będzie pytał, to nic nie wiecie!

Tytuł: ,,Hoshi no Samidare"/,,Lucifer and the Biscuit Hammer" 

Autor: Mizukami Satoshi

Wydawca: Shonen Gahosha

Gatunek: komedia, akcja, romans, okruchy życia, fantasy, dramat, sztuki walki, przygodowe
Grupa docelowa: shounen

Ilość tomów: 10

     Każdy japoński rysownik wie, jak powinna zacząć się porządna manga. Przepis jest prosty, najpierw bierzemy zwyczajnego nastolatka, solidnie doprawionego nieśmiałością i nierozgarnięciem, następnie wrzucamy do jego szarego życia jakąś niezwykłą postać nie z tego świata, najlepiej cycatą i skąpo odzianą. Ewentualnie możemy postawić na drodze głównego bohatera jakieś śmieszne  lub dziwaczne stworzonko lub przedmiot, przez które w przyszłości zostaną nawiązane relacje z cycatą i skąpo odzianą postacią nie z tego świata. Mizukami Satoshi prawidła mangowego świata zna i rozpoczyna mangę w sposób bardzo sztampowy – do zwyczajnego studenta, zwącego się Amamiya Yuuhi, przybywa gadająca jaszczurka, która informuje go o niezwykle ważnej misji. Zagranie na miarę klasycznego shounena, jednak Hoshi no Samidare klasycznym shounenem nie jest.

     Amamiya dowiaduje się, że niedługo Ziemia ulegnie zniszczeniu za pomocą gigantycznego młota, wiszącego w okolicach orbity. Dlaczego narzędzie zagłady, ochrzczone cudnym mianem Biszkoptowego Młota, nie spadło na naszą planetę do tej pory? Okazuje się, że to swojego rodzaju rozgrywka prowadzona ze złym magiem Animusem, której stawką jak los Ziemi. Nasz bohater został wybrany na jednego z dwunastu rycerzy, których zadaniem będzie odnalezienie księżniczki, pokonanie golemów wysłanych przez Animusa i ocalenie świata.

     Problem w tym, że Amamiya niespecjalnie pali się do ratowania świata. Jest wyobcowanym nastolatkiem, cynicznym i dość ponurym, z ciężkim bagażem emocjonalnym z dzieciństwa. Los Ziemi obchodzi go tyle, co poprawne rysowanie dłoni autorkę yaoi. Ku rozpaczy swojego gadziego partnera, wolałby po prostu popatrzeć sobie z boku na walkę z magiem i znaleźć jakiś dobry punkt widokowy do obserwowania końca świata. Jego nastawienie zmienia się, gdy spotyka tytułową Sami, czyli Asahinę Samidare, rzeczoną księżniczkę, która miała poprowadzić dwunastu rycerzy niczym król Artur.

      O, myślicie, wreszcie pojawiła się piękna dziewczyna i jej uroda zachęci bohatera do wypełnienia najbardziej klasycznej popkulturowej misji, jaką można sobie wyobrazić. Nie tym razem... Sami to energiczna chłopczyca, która nie posiada ani skąpego stroju, ani bujnych kształtów, mimo to jej pewność siebie i entuzjazm oczarowuje chłopaka. Księżniczka, w przeciwieństwie do niego, kocha świat, jednak jej miłość jest dość specyficzna. Dziewczyna tak uwielbia Ziemię, że chce posiąść ją na własność, niestety, długość życia człowieka jest nieporównywalnie krótsza od daty ważności planety, dlatego świat w końcu wymknie się Sami z rąk. Na wszystko jest jakaś rada i rezolutna nastolatka postanowiła własnoręcznie zniszczyć Ziemię i uczynić ją tym samym ostatecznie swoją. Przyznacie, jakaś logika w tym jest, prawda? Mimo wspomnianego wcześniej braku powalającej urody, Samidare wywiera wielkie wrażenie na Amamii, który ślubuje jej lojalność i obiecuje pomoc w zniszczeniu świata, ale żeby to zrobić, trzeba go najpierw ocalić przed magiem. Tak właśnie formuje się potajemna frakcja, która od tej pory będzie grać na dwa fronty. Czyż to nie doskonała kpina z wciskanego nam wszędzie motywu ratowania świata?

     Stopniowo rycerze spotykają się i jednoczą, a każdy z nich jest na swój sposób specyficzny, a ich postawy i wzajemne relacje ewoluują z biegiem czasu. W ich gronie znajdziemy postacie, których raczej nie spodziewalibyśmy się zastać w tego typu mandze. Zwłaszcza duet złożony z Samidare i jej wiernego rycerza jest dość oryginalny. Tytuł angielskiego wydania brzmiący ,,Lucifer and the Biscuit Hammer" idealnie określa jej charakter, bowiem Sami to prawdziwy diabeł z piekła rodem. Choć zazwyczaj jest niezbyt mądrym żarłokiem, nie sposób odmówić jej charyzmy i pewności siebie. W swoich dążeniach jest naprawdę egoistyczna, jednak ma swoje motywy, które w pewnym momencie wyjdą na jaw. Jej oddany Igor, prawa ręka Lucyfera, czyli mówiąc krótko, Amamiya, to klasyczny przykład socjopaty, tak klasyczny, że aż momentami przerysowany, jak cała ta manga. Relacje, które łączą te dwie postacie, są dość specyficzne i ciężko nazwać je klasyczną miłością, obsesja głównego bohatera na punkcie jego ukochanej księżniczki bywa czasem autentycznie przerażająca, mimo to nie sposób nie lubić tych wybrakowanych, uroczo prawdziwych postaci.

     Po opisie fabuły moglibyśmy spodziewać się obfitości szybkich zdarzeń, ratowanie świata przecież chyba tego wymaga... Akcja toczy się jednak stosunkowo wolno. Nie można powiedzieć, że jest nudno, że dzieje się zbyt mało, autor po prostu koncentruje się na kwestiach zwykle pomijanych przez mangi shounen. Jak wygląda prawdziwe życie w przerwach między walkami? W jaki sposób wybrańcy mocy podchodzą do siebie nawzajem i swojej misji? Tutaj te zagadnienia zostały rozwinięte naprawdę dobrze, przez co manga wypada naturalnie. Śledzenie codziennych treningów, porannych rytuałów i spotkań, wnosi o dziwo autentycznie dużo. Na uwagę zasługuje fakt, że postacie w tej serii umierają naprawdę, często zupełnie znienacka i nie zostają wskrzeszone gdzieś pod koniec, co jest bolączką wielu dłuższych serii. Fabuła Hoshi no Samidare bywa czasem nieprzewidywalna, zwłaszcza wtedy, gdy wszystko wskazuje na to, że bohater dostanie klasycznego power upa, a nawet jeśli jakaś postać zdobędzie nowe umiejętności, często okazuje się, że wiążą się z nimi ograniczenia i wcale nie tak prosto z nich korzystać.

     Niestety, cieniem na ponadprzeciętnej całości kładzie się zakończenie, przewidywalne i mało interesujące. Rzadko to mówię, ale przydałoby się trochę więcej dramatu. Motywy maga pragnącego zniszczyć Ziemię też są jakieś takie oklepane, wręcz zbyt oklepane jak na tego typu mangę. Może to kolejny prztyczek w nos od autora, a może tylko moja nadinterpretacja.

     Od strony graficznej nie ma rewelacji, postacie są rysowane w charakterystyczny, nieco kanciasty sposób. Ich projekty nie zwalają z nóg, ale kilka jest całkiem udanych. Każdemu z rycerzy towarzyszy zwierzę, będące jego partnerem i przewodnikiem, więc mangaka miał pole do popisu z rysowaniem przedstawicieli fauny. Niektóre stworzenia są przedstawione w dość realistyczny sposób, inne z kolei są bardziej uproszczone, przez co ciężko jednoznacznie ocenić umiejętności autora w tym zakresie, z pewnością potrafi on jednak rysować dynamiczne sceny, a niektóre tła są naprawdę porządne. Nie zapomina też o wiszącym na niebie młocie i przyrząd zagłady konsekwentnie pojawia się w tłach.

     Bardzo szybko zrozumiałam, dlaczego Hoshi no Samidare ma takie rzesze wytrwałych fanów, sama poczułam podczas czytania dziwną chęć szantażowania wydawnictw, żeby tylko dostać tę mangę. Szkoda, że obecnie prawdopodobieństwo wydania Lucyfera i Biszkoptowego Młota w Polsce konsekwentnie dąży do zera. Z jednej strony to ciekawa manga, ale mimo wszystko w pewien sposób niekonsekwentna. Brakuje mi wyraźnej wskazówki, czy należy interpretować ją jako nieco inny shounen, czy coś świadomie wytykającego popularnym mangom schematyczne zagrania. Cóż, na to pytanie po lekturze trzeba odpowiedzieć sobie samodzielnie.

Moja ocena:

fabuła: 7/10

bohaterowie: 8/10

grafika: 7/10

ogólnie: 8/10