Gówno. Czarna Walkiria – recenzja

     Większość z Was, czytelnicy, trochę mnie już zna i wie o mnie co nieco. Jestem twarda mysza, która pisała o najbardziej absurdalnych i złych yaoi, publikowała recenzje hentai i gore, ogólnie mysza, co przerzuciła tony mang, książek i kiepskich opek. Myślałam, że widziałam wszystko, ale życie ostatnio pokazało, że byłam zbyt pyszna. Dzisiaj pierwszy raz zastanawiam się całkowicie poważne, czy nie wypić trochę wody ognistej przed pisaniem recenzji. Nie mam pojęcia, czy uda mi się przebrnąć przez to na trzeźwo... Po zastanowieniu stwierdziłam, że jednak nie dam rady. Nie przepadam za alkoholem, ze znajomymi wypijam zwykle jedno piwo, więc pomyślcie, jaki kaliber ma dzieło, z którym dzisiaj będziemy się mierzyć. Nie wiem, czy wyjdziecie z tego tacy sami, pewne ślady na umysłach pozostaną na zawsze... Gotowi? Ha, to był żart, na to, co Wam dziś zaprezentuję, nie można być gotowym!

     Wyobraźcie sobie naprawdę okropne yaoi z Miłością Od Pierwszego Gwałtu, dodajcie najbardziej koszmarną kreskę, jaką możecie sobie wyobrazić, potem wrzućcie do garnka trochę marnych żartów, nawóz, dolejcie soku z muchomorów sromotnikowych i wsypcie proszek na porost głupoty. Potem wyłówcie szumówką (taka łycha-durszlak) resztki sensu i ciągłości fabularnej, które wypłynęły na powierzchnię wywaru razem z okami tłuszczu. Gotowe? W takim razie wiecie już mniej więcej, czym jest Czarna Walkiria.

Tytuł: ,,Czarna Walkiria"

Autor: Sitriel

Wydawca: The Cold Desire

Gatunek: fantasy, romans, komedia, doujinshi, nawóz

Tom: 1

Cena okładkowa: 9,99zł

     Widzicie tę piękną okładkę, ósmy cud świata nowożytnego i starożytnego zarazem, bo nieśmiertelna jest ta wspaniałość? Teraz starajcie się założyć gogle, które pozwolą zignorować jej piramidalną brzydotę i zastanówcie się, co to za postać widzimy. Nie macie żadnego pomysłu? Podpowiem, że to bohater, którego wszyscy dobrze znamy. Nadal nic nie świta?

To jest HARRY POTTER.

     Tak. A Wy się jeszcze zastanawiacie, dlaczego poszłam pić. Sama okładka jest urocza i daje niezły przedsmak tego, co znajdziemy dalej. Te usta (tak, ten łuk na twarzy to są usta!), ta broda zdolna zabijać swym spiczastym końcem! A uwierzycie, jeśli powiem, że po zajrzeniu do środka autentycznie krzyknęłam? Przyjrzyjcie się jeszcze raz okładce, przyjrzyjcie się uważnie. Potem jeszcze wrócimy do tematu.

     Zawsze zastanawiało mnie, dlaczego ludzie decydują się pisać fanfiki, w których totalnie olewają kanon i tworzą zupełnie coś nowego, coś niewyobrażalnie dzikiego. Dlaczego nie stworzą swojego własnego uniwersum, skoro to pierwowzoru stało się niewystarczające, czemu nie zrobią ze swojego dzieła odrębnej historii? Chcą pojechać na sławie znanej serii niczym mysz surfer na wielkiej fali u wybrzeży Australii? Możliwe. Sitriel jest jedną z tych niesamowitych osób, które z uporem godnym lepszej sprawy tworzą szalone fanfiki do serii książek Pani Rowling. Moi państwo, Sitriel to nie jest zwykła osoba, to blogowa Persona! Tworzy od lat i zbiera fanki jak Polak grzyby w lesie. Czarna Walkiria była pierwotnie opowiadaniem, które zrobiło furorę w blogsferze, przeczytałam je całe i to kilka razy, ale nawet ono nie wyprało mi tak mózgu w wybielaczu i proszku made in Prypeć jak komiksowa wersja.

     Mysza, ale nie może być tak źle, powiecie, mysza, pewnie to nie jest aż tak odległe od Hogwartu jak się wydaje... Cóż, sami tego chcieliście, nakreślę Wam pokrótce fabułę, a może raczej fapułę. Voldemort został pokonany, hurra, Harry może wrócić do Hogwartu i kontynuować edukację, niestety, pijany Snape przydybuje Pottera w korytarzu, a potem gwałci i okalecza, przez co biedak zyskuje kolejną bliznę na twarzy. Niestety, już nie w takim ładnym kształcie, Snape, ucz się rzemiosła od swojego Czarnego Pana! Straumatyzowany Harry ucieka w nieprzyjazny świat, potem okazuje się, że zaciążył z gwałcicielem. Przyszłego ojca znajduje skrytobójca z twierdzy Czarnych Walkirii, skrytobójca to spoko koleś, więc adoptuje Pottera. Po porodzie chłopak przyjmuje imię Emerald (XDDDDD) i zostaje jedną z walkirii, co ściśle wiąże się z noszeniem skórzanych, niepraktycznych wdzianek.

Mam wrażenie, że po przeczytaniu tego wstępu fabularnego Wasze twarze przypominają oblicze Koro-senseia z Assassination Classroom.

     Już pomijając ten nieostry księżyc, opis z tyłu ksiunszki jest upojniejszy od zapachu maciejki w letnią noc. W sumie miło, że określa wyraźnie grupę docelową tego kumiksu, czyli fanki Sitriel, znające dobrze jej inne dzieła. Ten opis to trochę takie ostrzeżenie – zobacz, to element czegoś większego, możesz nie pojąć tej wspaniałości, laiku. I wiecie co? Faktycznie jest w tym trochę prawdy, bo w fanfiku można było przynajmniej mniej więcej ogarnąć to, co się dzieje, a tutaj... Powiem tak – widzimy kadr przedstawiający jakąś ścianę i tekst ,,PUSTO", potem Harry'ego, który mówi ,,Wydawało mi się?", dalej mamy rękę zasłaniającą usta naszemu bohaterowi, ręka ta wyrasta z czarnego walca (Buki), kolejny kadr jest nieczytelny i nie wiem, co przedstawia, a w następnym z Harry'ego opadają w strzępach ubrania, zostawiając chłopaka nagiego.

     Co się właśnie u licha wydarzyło? Autentycznie czytelnik nie ma zielonego pojęcia, co dzieje się na kartach tego djna, gdybym nie znała pierwowzoru, w ogóle nie domyśliłabym się, jakie są założenia fabularne, mówię to absolutnie bez złośliwości.

A teraz bonus – twarz Severusa, który gwałci Pottera.

To tyle w kwestii umiejętności przedstawiania emocji.

      Jest wiele schematów w yaoi, które są dziwaczne i odrzucające dla przeciętnego czytelnika, a ich królem jest bez wątpienia mpreg, czyli taka sytuacja w której osobnik męski zachodzi w ciążę. Mpregi mogą być złe i nawet całkiem dobre, jednak ten prezentowany w Czarnej Walkirii jest bardzo, bardzo zły. Denerwuje mnie pozostawianie pewnych kwestii bez wyjaśnienia, tak się miało stać i kropka, deus ex machina, imperatyw mangowy rozkazuje i nie zadawaj pytań, wredny hejterze. Nie dowiemy się, jak to w ogóle fizycznie możliwe, że Potter wydał na świat dziecię (a są nawet jakieś koncepcje anatomiczne, TUTAJ), nie, czarodzieje po prostu tak potrafią i kropka.

     Przyjrzyjmy się teraz Czarnym Walkiriom, które mieszkają w czarnej twierdzy na czarnym końcu świata. W teorii są oni bezwzględnymi skrytobójcami na zlecenie, w praktyce już nieco mniej bezwzględnymi... No dobrze, są jak małe myszoskoczki, a nie ma nic tak uroczego i milutkiego jak malusi skoczek.

Mały myszoskoczek, rycina poglądowa (nie daję adresu, bo to ja jestem autorem foci).

     Harry porzuca swoją dawną osobowość i staje się Nowym, Wspaniałym Harrym 2.0, dla niepoznaki zwanym Emeraldem. To imię jest tak kiczowate. Kwiczałam srodze podczas czytania o tej magicznej przemianie, normalnie Mickiewicz ze swoim Gustawem/Konradem powinien się w mysią dziurę schować, Kmicic przyjmujący miano Babinicza to przy Harrym leszcz. Zastanawia mnie, czy to jest jakaś wskazówka lub przekaz podprogowy skierowany do czytelników yaoi, bo przecież wydawnictwo w Sekaiichi Hatsukoi, innym gejowym dziele, nazywa się Emerald. To znak, wszystko łączy się w całość, Jan Pająk miał rację!

     A teraz wróćmy do okładki. Pomińmy już jej wątpliwą urodę, przyjrzyjcie się ubranku, w które odziany jest Harry. Arcypraktyczne. Nasz bohater dzierży w dłoni topór. I co z tego, powiecie? Zobaczcie, w jaki sposób Potter go trzyma, tuż pod ostrzem, no ja nie mogę, wyłączam się, jak można łapać tak topór, może i mistrzowie toporów tak ich używają, ale nie wydaje mi się. Wiecie co? Emerald (\(×.×)/) w środku nadal tak go trzyma XDDDDD Przepraszam, ale ja obcowałam z Czarną Walkirią na tyle długo, by być w stanie napisać jej recenzję, więc już trochę brak mi sił, stąd te emotki, Sitriel wykłada się na każdym drobnym szczególiku. Z czym kojarzą nam się skrytobójcy? Z cichym działaniem, czarnymi ubraniami, trucizną, ninja, czym tam chcecie, ALE NA PEWNO NIE Z TOPORAMI, nie wiem, nigdy nie byłam skrytobójcą, ale takie wielkie cuś ciężko ukryć, to nie jest siekierka Raskolnikowa.

     Snape stwierdza, że jednak miło byłoby odnaleźć Harry'ego, wyrusza więc na wyprawę poszukiwawczą. Udaje mu się nawet dotrzeć w okolice Tajnej Twierdzy Czarnych Walkirii, gdzie dostrzega swój cel z małym dodatkiem – jakimś dzieciakiem. Wtem nadchodzi olśnienie i Severus z wielkim zdumieniem stwierdza, że o rany, przecież mógł spłodzić swojemu uczniowi potomka i to chyba właśnie krew z jego krwi, kość z jego kości maszeruje koło Pottera!

*przerywamy analizę w celu zaprezentowania specjalnego Harry'ego – seksownej dziuni*

*wracamy do analizy po przerwie, w międzyczasie wytrzeźwiałam, więc teraz pozostała jedynie muzyka relaksacyjna, TUTAJ*

 

     Ciekawi mnie, dlaczego Snape tak dziwi się, że jego haniebny uczynek mógł mieć następstwa w postaci niechcianej ciąży u Pottera. Nie zrozumcie mnie źle – to logiczne, że nikt normalny nie zakłada, że mężczyzna może urodzić dziecko, ale to jest świat, w którym mpregi są na porządku dziennym, więc Severusowi powinna choć raz taka myśl gdzieś w umyśle przemknąć. Zastanówmy się też nad inną kwestią. Harry jest w ostatniej klasie, czyli żyje już minimum siedem lat wśród czarodziejów i nic nie wie o tym, że facet może tutaj zajść w ciążę? Nic nie było w książkach od historii, że jakiś dawny mag urodził syna lub córkę? Żadnej wzmianki w tych tonach podręczników, Proroku Codziennym? Harry nie widział mężczyzny w ciąży w Hogsmeade, na Pokątnej, nigdzie? Cóż, pomysł na mpreg z dupy jest z dupy. A najgorsze dopiero przed nami...

      Gwałt to coś okropnego, wie to chyba każdy normalny człowiek. Harry został przemocą zmuszony do seksu przez pijanego nauczyciela, a potem ów nauczyciel okaleczył jego twarz za pomocą szkła. Nikomu chyba nie muszę mówić, że to paskudne, obrzydliwe, przerażające przeżycie. Wiemy, że Potte... Emeralda dręczą koszmary i bycie ofiarą gwałtu zostawiło na jego psychice głębokie ślady. Potem jeszcze poród... To logiczne, że nasz bohater nie chce widzieć swojego oprawcy na oczy. I tu dochodzimy do najgorszego elementu tego kumiksu. Emerald błyskawicznie wybacza Severusowi gwałt i całą resztę. Tak. Najpierw jest trochę krzyku, a potem... Potem Harry oddaje się Snejpowi i następuje radosne sekszenie. TAK. Powtórzę jeszcze raz – straumatyzowany bohater, ofiara gwałtu, w zasadzie bez powodu godzi się na pójście do łóżka ze swoim gwałcicielem. Tak po prostu. Wiecie, że tej zmianie nastawienia naszej małej walkirii zostały poświęcone trzy strony? TRZY STRONY. Śmieszne jest, że z ust Emeralda w pewnym momencie pada taka kwestia:

 (...) walkiria nie wybacza tak łatwo... 

      Och biedaku, gdybyś tylko wiedział, co planuje dla ciebie autorka... Teraz już wiecie, dlaczego to dzieUo jest tak boleśnie złe? Jeśli macie jeszcze jakieś wątpliwości, to powiem Wam, że nad Czarną Walkirią unosi się smrodek zakamuflowanego moherowego spojrzenia na świat – zarodki poczęte z gwałtu trzeba koniecznie dochować, żeby potem mieć ślicznego bobaska, co z tego, że bez naszej zgody, co z tego, że gwałciciel decyduje przez to o późniejszym życiu i zdrowiu ofiary. Na ten temat możnaby snuć długie debaty, więc znalezienie tak spłyconych rozważań w kumiksie tak prymitywnym jak Czarna Walkiria boli niewyobrażalnie. 

     Pisałam już o tym, że fabuła jest poszatkowana i bez znajomości oryginału nie da się niczego zrozumieć? Teraz wrócę do tego tematu. Czarna Walkiria liczy sobie nieco ponad sześćdziesiąt stron, co jest niezbyt dużą liczbą jak na komiks tego rodzaju, jednak nawet na tak niewielkiej przestrzeni można dobrze przedstawić jakąś historię, niestety, żeby to zrobić trzeba mieć jakieś umiejętności w dziedzinie prowadzenia fabuły. Sitriel ich nie ma i marnuje wiele cennych kadrów na nieśmieszne Elementy Komiczne, takie jak heheszki z pijanych smoków czy słodziaszne wstawki z Tancredem, synem Pottera i Snape'a. Po co wyjaśniać zawiłości fabularne, po co napisać coś więcej o walkiriach, po co szerzej przedstawiać scenę gwałtu, żeby w ogóle było wiadomo o co w niej chodzi, lepiej dodać jakieś głupotki.

     Przyszedł czas na najcięższy moment tej recenzji/analizy – pora zająć się warstwą graficzną kumiksu. O Welesie! Czegoś tak szpetnego to nawet nie ze świecą, a z reflektorem z lotniska szukać. Nienaturalnie wąskie oczy z dziwnymi końcówkami wychodzącymi poza twarz, oczywiście patrzałki muszą być narysowane na włosach, a jakże. Same włosy też są prześliczne, fryzury trzymają się chyba na klej z mąki i nie daje to wcale ładnego efektu jak choćby w Shiki. Twarze bohaterów są wydłużone do granic możliwości, właściwie to nawet te granice przekraczają. Połowa postaci mogłaby spokojnie wyrzucić swoje bitewne oporządzenie i pójść zabijać za pomocą szpiczastej brody, nie wiem, jak ci ludzie radzą sobie, gdy trzeba spojrzeć w dół, przecież przy pochyleniu głowy robiliby sobie w piersi dziury. Uważacie, że anatomia w Waszych rysunkach jest taka sobie? Nie widzieliście kończyn w Czarnej Walkirii, które wyglądają, jakby były słomkami do napojów i tak się też zginają. Autorka nawet super deformed nie potrafi dobrze narysować...

Snape I Wielki Kroplotwarzy

      Czasem podczas lektury po prostu nie mogłam już dalej czytać i odkładałam to dzieUo na bezpieczną odległość, a potem nie mogłam do niego powrócić, bo z każdym otwarciem atakował mnie pokraczny kadr i musiałam znów odrzucać kumiks. Nawet się diabelstwo nie pogniotło od tego ciskania, głupota jest jednak niezniszczalna. Sitriel rysuje już wiele lat, ale postępy widać średnie, poprawia się głównie technika wykonania. Mam wrażenie, że to przez odrzucanie jakiejkolwiek nauki i uparte trzymanie się swoich założeń, bo niektóre twory maja nawet potencjał (KLIK). 

     W recenzji Antologii mang FANTASY pisałam trochę o jakości wydania prezentowanej przez The Cold Desire i raczej poprawy nie stwierdzono. Znów mamy średni typesetting i błędy językowe czy interpunkcyjne. Ze stopki redakcyjnej dowiedziałam się, że istnieje coś takiego jak ,,koloring okładki", nie, nie można napisać, że chodzi o zwyczajne pokolorowanie. Po prostu nie. Wiecie, że to dzieło ma całkiem liczne grono oddanych fanek? Niektóre z nich potrafią rysować i tworzą fanarty do Czarnej Walkirii, nad którymi spędzają nawet pięć godzin. Rozumiecie to? Zmarnować przybory rysownicze i kilka godzin pracy na Emeralda. Matko Mokosz, zlituj się nad swymi dziećmi. 

     To była najtrudniejsza recenzja w moim życiu. Jestem wykończona przedzieraniem się przez ten kumiks, nie wiem, czy w ogóle da się załatać jakoś moje rany na psychice i pozszywać uczucia razem. Czarna Walkiria znów stała się dostępna w sklepach takich jak choćby Gildia (co świadczy o tym, że Sitriel cieszy się dużym zainteresowaniem), więc możecie sami za zaledwie parę złotych zaopatrzyć się w to arcydzieło komiksu polskiego. Podsumowania nie będzie, bo zwyczajnie nie mam na to siły. Są rzeczy tak złe, że aż przyjemnie czyta się te głupotki. Czarna Walkiria jest tak zła, że nie da się jej czytać. Pomyślcie o tym, jaka minę miałaby Pani Rowling, gdyby jakaś dobra dusza wysłała jej ten kumiks przetłumaczony na angielski. 

OCENA: grzyb/10

Przepraszam, ale to mnie przerosło.
Grzyby są obrzydliwe.
Tak jak to.

     Wiadomość z ostatniej chwili – szczur Sylur obwąchał to cudne dzieło, potem wlazł na nie i zostawił kropelkę siuśków. Nawet szczur doskonale wie, co należy zrobić z tym czymś.