Antologia mang FANTASY tom 1 – recenzja

     Wszyscy znamy wydawnictwa szerzące w naszym kraju miłość do mang, obecnie jest ich osiem, istnieje jednak jeszcze jeden tajemniczy wydawca, który dla odmiany zajmuje się publikowaniem twórczości polskich artystów, ale wzorowanej na komiksach azjatyckich. Mówiąc krótko  – mangopolo, mańgi, djny, te sprawy. Wtajemniczeni zdążyli się już pewnie zorientować, że opisuję kontrowersyjne The Cold Desire. Nic tak nie dzieli fandomu jak działalność tej grupy, jedni zachwycają się możliwością wydania pracy szarego człowieczka z Polski, inni załamują się poziomem rzeczonych dzieł oraz sposobem wydania. Czarny PR zrobiła wydawnictwu publikacja prac niejakiej Sitriel (notka o jej największym dziele już w czwartek, nie przegapcie ( ͡° ͜ʖ ͡°) ), postanowiłam dać mu jednak szansę i sięgnęłam po pierwszą część Antologii mang FANTASY. Tomik jest cieniutki jak ogonek badylarki, ale zmieściły się w nim aż cztery historie.

Tytuł: ,,Antologia mang FANTASY"

Autor: praca zbiorowa

Wydawca: The Cold Desire

Gatunek: fantasy, romans, komedia

Tom: 1

Cena okładkowa: 8,50zł

1. Pechowe Pocałunki autorstwa El
 

     Nie macie pojęcia jak ciężko napisać coś o tej liczącej zaledwie siedem stron opowieści. Główny bohater zmaga się z przerażającą klątwą, której ciemna moc sprawia, że każda pocałowana przez niego osoba zmienia się w rybopodobne monstrum. Może to właśnie odpowiedź na odwieczne pytanie jak zostać syreną? Przyznam szczerze, że nie do końca pojęłam istotę zakończenia, ale na plus zasługuje to, że nawet w tak króciutkim oneshocie znalazły się wplecione w tło informacje na temat świata przedstawionego, które były całkiem intrygujące. Niestety wszystko psuje kreska – zwyczajnie nieczytelna i niechlujna. W założeniu miała być pewnie specyficzna, ale żeby móc bawić się we własny oryginalny styl trzeba najpierw załapać jakieś podstawy, nie każdy to Natsume Ono czy Nakamura Asumiko. El mówi, że często na jedna stronę kładzie aż trzydzieści warstw rastrów, a nawet więcej! Napaćkane tym... Ciekawe, że praca na okładce wygląda całkiem w porządku, tylko jest diabelnie nieostra. Na szczęście El pisze, że musi się jeszcze dużo nauczyć, a taka postawa jest godna pochwały i dotknięcia szczurzego uszka w nagrodę, wielka mądra mysza przemówiła.

OCENA: 3/10

2. Naril autorstwa Ignei

      Jeśli mieszkasz w krainie, w której magia i polowanie na potwory są codziennością, prozą życia, to lepiej uważaj, gdy myszkujesz w graciarniach. Główny bohater niestety o tym nie wie i przez przypadek spotyka dziwną istotę o wyglądzie ładnej dziewczyny, która drzemała sobie w zaklętym naszyjniku.. Naril, bo tak się zwie to znalezione stworzenie, utrzymuje, że nie jest żadnym dżinnem, ale chętnie spełni życzenia w zamian za uwolnienie. Najdłuższa historia w zbiorku i chyba najlepsza pod względem fabularnym. Na przestrzeni ledwie trzydziestu stron autorka pokazała nam kilkoro bohaterów o całkiem nieźle zarysowanych charakterach. Piękna i silna łowczyni potworów jest dość stereotypowa, ale wzbudza sympatię, główny bohater też da się lubić. Nie pozwala się tak łatwo namówić Naril na szastanie życzeniami i podchodzi do życia dość poważnie. Mamy sporo humoru, ale, dzięki niech będą Amaterasu!, autorka nie poszła w uroczą komedyjkę, wręcz przeciwnie, znajdziemy wiele elementów przyprawiających o dreszcze. Przeszkadza mi, że taka niezła opowieść ma tak trudne do interpretacji zakończenie – chodzi mi o ostatni kadr i wyraz twarzy jednej z postaci. Rysując historię trzeba myśleć o czytelniku i zastanawiać się nad tym, jak odbierze poszczególne sceny, bo ta sama sytuacja z jego strony może zostać zupełnie inaczej zrozumiana.

     Co do warstwy graficznej... Cóż, wydaje mi się, że większość najlepszych polskich grafików inspirujących się mangami nie rysuje komiksów mangopolo, ponieważ uważa, że ma na to zbyt mało umiejętności lub zajmuje się wykonywaniem prac na zlecenie. W Naril widać, że autorka jest raczej amatorką. O ile ubrania i sceny superdeformed wyglądają nieźle, to twarze są zbyt mangowo kawaiistyczne, oczy dziwnie osadzone, powieki zbyt daleko od tęczówek, nosa brak. Ale jest czytelnie, tyle dobrego.

OCENA: 6/10

3. Drzewo autorstwa Marii ,,Puciate" Augustyn 

     Mamy nieszczęśliwą miłość, samobójstwo, duchy, motyw samotności i niemożności nawiązania kontaktu. Mickiewicz by się cieszył i z uśmiechem na zazwyczaj chmurnej twarzy dodałby tę historyjkę do Ballad i romansów. Drzewo przywodzi na myśl również powieści gotyckie i emo blogaski o Harrym Potterze, który cierpi. Nie ma tu za wiele oryginalności, wszystko przedstawione jest skrótowo, na czym traci klimat, szkoda. Rysunek broni sięw porównaniu do reszty prac rysowniczek spod skrzydeł The Cold Desire, podoba mi się cieniowanie kreskami.

OCENA: 5/10

4. Przeklęte Miejsce – rysunki autorstwa AgataKa, historia autorstwa El

     Kolejna miniaturka, tym razem wycinek z życia bandy dzieciaków, które mają ciekawe sposoby na radzenie sobie w życiu i zdobywanie pieniędzy. Coś naprawdę, naprawdę sympatycznego! Niestety jest po prostu zbyt krótko, historia nie ma tego czegoś, co wzbudziłoby w czytelniku jakieś większe emocje. Od razu rzuca się za to w oczy grafika, która jest o kilka poziomów lepsza od tej prezentowanej w pozostałych pracach, ale w końcu AgataKa rysuje profesjonalnie. Szczególnie tła są piękne, listki, drzewa, czuć puszczę, czuć przyrodę. Rysowniczka wie, jak dobrze używać rastrów, brawo! Ech, czemu tylko pięć stron...

OCENA: 6,5/10

     Teraz przechodzimy do zdecydowanie najmniej przyjemnej części recenzji, mianowicie do spraw technicznych wydania. Literówki, źle postawione przecinki, co za ból, co za cierpienie! Nie jestem specjalistą w dziedzinie interpunkcji i gramatyki, ale nawet ja widzę szaleństwo, które się tu odprawia, nawet opis z tyłu okładki jest kulawy i zawiera źle użyte wtrącenie. Kocham używanie cudzysłowu w tytule oneshotów, coś pięknego, do tego mamy cudzysłów angielski, awww, słodkości, śliczności. To jest poważne wydawnictwo, to wydawnictwo jest poważne. Przed każdą mangową miniaturą mamy krótki opis autorki, zaledwie kilka zdań, naprawdę, nic wielkiego, no przecież nie można spaprać takich tekścików, tekściątek wręcz...

     Haha, płonne nadzieje! Wszystko jest możliwe, gdy mamy do czynienia z The Cold Desire. Żeby nie zauważyć w dwuzdaniowym opisie zdublowanego słowa ,,komiks", o Welesie! Nie ma też jak dziwaczne zapisywanie pseudonimu, po imieniu i nazwisku, a nie między nimi. Dywizy zamiast pauz czy półpauz, dwukropek po tytule spisu treści. Wiecie, co jest najśmieszniejsze? Tu rzekomo była korekta! 

     Ach, stopko redakcyjna, ty śmieszku. Tutaj taki mały apel do Was – jeśli widzicie gdzieś w moim tekście źle postawione znaki interpunkcyjne, nieprawidłowe konstrukcje gramatyczne itp., to proszę, napiszcie w komentarzu, żebym mogła się doskonalić.

     No dobrze, są też zalety tego wydania, na przykład duży format. Książeczka cieniutka, to nich chociaż wysoka będzie, a co! Jest podobnego formatu co powiększone wydania JPFu. Obwoluty nie ma, ale okładka jest dość sztywna, ładnie lakierowana, czyta się przyjemnie. Papier jest biały, dośc szorstki i gruby, a czerń w środku jest czernią z prawdziwego zdarzenia, tak mroczną jak serca yaoistek. Stosunkowo często pojawia się numeracja stron, leci plusik, ech, gdyby inne wydawnictwa postanowiły nie oszczędzać tak tych numerków (na ciebie patrzę, Waneko!)... Gorzej z użytą czcionką, teksty są tak ułożone w dymkach, że czasami wręcz z nich wyłażą, nie wolno w dymek rozmiaru S wstawiać kwestii wyraźnie kalibru M, to niehumanitarne. 

     Znam Sitriel, jej opowiadania i kreskę, więc wiedziałam, że nic gorszego raczej nie może mnie tu spotkać. Przed przeczytaniem Antologii przejrzałam prace autorek i byłam pozytywnie zaskoczona, bo były naprawdę niezłe. W zasadzie nie rozczarowałam się za bardzo tym cieniutkim tomikiem, prezentował mniej więcej taki poziom, jak oczekiwałam. Nie jest to arcydzieło, zwłaszcza grafika często wypala oczy aż do płatu potylicznego, ale da się to czytać, jest fabuła z prawdziwego zdarzenia. Można sięgnąć po Antologię, to taka ciekawostka. Cena do wygórowanych nie należy, ledwie 8,50, a znaleźć taniej też nie sztuka. Na okładce widnieje dumna jedynka, więc należy oczekiwać dalszego ciągu antologii (The Cold Desire, co by o nim nie mówić, raczej kontynuuje serie). Już ostrzę na niego recenzenckie zęby.

OCENA: 4,5/10