Brelok Miku – recenzja

     Mangowcy mają w sobie coś z chomików i myszoskoczków – są obdarzeni instynktem zbieracza. Półki uginające się od mang, ligh novel i artbooków są największą dumą, przypinki nosi się jak ordery, a figurki poleruje z największą pieczołowitością i uwagą. Nie każdy fan może sobie pozwolić na taką Racing Miku za miliony monet, dlatego dobrą alternatywą są różne breloczki i gashaphony, które oprócz tego, że są tanie, mogą towarzyszyć nam niemal wszędzie i cieszyć oczy. Jakiś czas temu w empikach przy kasach pojawiły się pewne niebieskie pudełka, w których kryją się saszetki z breloczkami przedstawiającymi Hatsune Miku. Jak mogłam nie skorzystać! W końcu się ugięłam i zaadoptowałam mini Miku.

     Pewnie większość z Was słyszało już o Miku, osiągnęła bowiem naprawdę ogromną ogólnoświatową popularność – to najbardziej rozpoznawalny z Vocaloidów, czyli japońskich syntezatorów głosu. To, że breloczki trafiły do naszego drogiego kraju samo świadczy o jej sławie.

     Mini Miku są typowymi brelokami saszetkowymi – mamy sześć wariantów figurki, ale nie wiemy, który się nam trafi, bo losujemy sobie saszetkę z kawaii zawartością. Wszystkie dziewuszki widzimy na obrazku z tyłu opakowania, niestety, prawdziwe breloczki różnią się trochę od tych narysowanych, reklama dźwignią handlu.

     Przyjrzymy się najpierw samej koncepcji wyglądu naszych uroczych panienek. Przy czymś niewielkim i tanim raczej nie można sobie pozwolić na zniewalające projekty z rozwianymi włosami i niesamowitymi pozami, (szkoda byłoby taki breloczek nosić), ale i tak efekt jest przyjemny dla oka. Każda z wersji vocaloidki ma przedstawiać inny nastrój, znajdziemy więc choćby Miku zakochaną, wkurzoną i zawadiacką. Mnie trafiła się Miku będąca w stanie na pograniczu irytacji i obrzydzenia, ewentualnie przerażenia. Dokładnie taką minę mam, kiedy widzę podręcznik od genetyki. To, co wyróżnia tę serię, to nadanie emocji włosom Miku, autorzy postanowili zrobić coś fajnego z tymi dwoma słynnymi turkusowymi kucykami.

C:

     Breloczki można dorwać już za dwie dychy, więc nic dziwnego, że zbyt wysokiego poziomu wykonania nie uświadczymy. Buźka i włosy jeszcze dają radę, gorzej jest z ciałem wykonanym z matowego gumoplastiku. Wyraźnie potraktowano je po macoszemu, przecież w przypadku chibi (czyby, jak to mawia Nagishi) najważniejsza jest głowa, co tam będziemy się resztą interesować! Problem jest też z kwadratowym przyczepnikiem – zapięcie breloka się otwiera. Taka malutka Miku nie jest raczej gratką dla miłośników figurek, uraduje za to fanów breloczków i gashaphonów.

     Dlaczego w ogóle warto pochylić się nad tym breloczkiem? Czym różni się od dziesiątek podobnych? Ano tym, że można go bez problemu dostać w empikach, sklepach z zabawkami i innych podobnych przybytkach. Obok kartonów pełnych saszetek z minecraftowymi Sliverfishami i Endermanami stoją sobie dumnie kartony z Miku. To znak, że Vocaloidy są znów troszkę bliżej wejścia do mainstreamu. Kiedyś notesiki z Sailor Moon dostępne były w każdym kiosku...   

Miku chyba nie za bardzo lubi Sylura...

MINUSY:

wykonanie

zapięcie breloka

PLUSY:  
cena

koncepcja 

dostępność

Moja ocena: 6/10


Polecam wszystkim nowy numer Otaku, jest w nim moja recenzja mangi Konbini-kun :)