Mangowe zdobycze! Lipiec 2016

     Mysza powraca z nową energią, a przynajmniej chciałaby, żeby tak było, bo sił w jej wątłym mysim ciele niewiele się ostało. W minionym miesiącu pracowałam, pojechałam nad morze na jeden dzień, zostałam fanką kilku nowych mangowych serii i po raz pierwszy w życiu spróbowałam mochi, japońskich kluch ryżowych, co to udają ciastka. W lipcu troszku się obłowiłam w mangowe rzeczy, więc podsumowanie zrobić koniecznie należy. 

Arigato #24

Kuroko's Basket #13
Kochać mimo wszystko 

Pandora Hearts #23

Berserk #9

Drrr!! #2

Zerowa Maria i puste pudełko #3

No Game No Life #1

Sword Art Online #10

     Godziwie, cztery mangi, tyle samo light novel i w dodatku magazyn na dokładkę. Niestety, większości tomów nie zdążyłam jeszcze przeczytać ponieważ byłam zbyt zajęta Nanatsu no Taizai i Boku no Hero Academia z wielu ważnych powodów. 

KOTORI

     Zadziwia mnie, jak wiele zmienia rodzaj medium. W anime Durarara!! wiele kwestii z light novel nie zostało ujętych, a potrafią one rzucić całkiem inne światło na postacie i pewne elementy fabuły. Teraz już wiem, że Izaya to ateista, a w walce Shizuo vs Celty wygrałby pan ,,nienawidzę przemocy". Ogromnie podoba mi się język, jakim pisana jest ta książka, widać, że autor nie urwał się z choinki i nie podchodzi do tematu w sposób ,,to powieści dla młodych dzieciaków, po co się wysilać, lol".

     Czyż to nie jest niesamowite, że wyszedł już dziesiąty tom kultowego SAO? Tak wspaniale prezentuje się ta seria na mojej light novelowej półeczce, nic, tylko stać i wpatrywać się cały dzień, aż oczy zaczną łzawić od tego piękna. Obawiałam się początkowo, że nowy arc zupełnie mi się nie spodoba, jednak nawet nie zauważyłam, kiedy wciągnęła mnie Alicyzacja. Jestem pełna podziwu do autora, Kawahara z konceptu wirtualnej rzeczywistości wyciska naprawdę wszystko, co się da, a w nowej historii przechodzi sam siebie.

WANEKO

     Nawet nie napiszę o tym, że Pandora jest taka super i nie mogę się doczekać ostatniego tomu, tylko od razu przejdę do light novel, żeby oszczędzić Wam moich pisków zachwytu, na to jeszcze przyjdzie czas, jeśli domyślacie się już, o co mi chodzi. Trzeci tom o przygodach mojej imienniczki skłonił mnie do refleksji nad serią. Z jednej strony wyraźny skok w górę, jeśli chodzi o jakość fabuły, z drugiej totalna porażka w tej fabuły pokazywaniu. Wszyscy mówili, że od tego tomu dopiero się zacznie prawdziwa zabawa, a ja im uwierzyłam, łatwowierna mysza. 

     Wiecie, co jest najciekawszego w polskich wydaniu light novel No Game No Life? To, że w środku zastosowano czcionkę bezszeryfową. Ciekawe, dlaczego wydawnictwo się na to zdecydowało, bez tych wszystkich małych kreseczek, które ładnie prowadzą wzrok po linii, czyta się trochę ciężej. Ludzie płakali, że Waneko umieści przejrzysty kwadracik z tekstem na kroczu bardzo nieletniej Shiro, ale w sumie gdybym nie wiedziała, że to pole z tekstem było w oryginale nieco w innym miejscu, to w ogóle bym nie zauważyła, że jakaś tam cenzura.

INNE

     Uwaga, uwaga, proszę wznieść okrzyki radości, mysza przekonała się do Arigato. Ten numer kupiłam głownie dlatego, że jest w nim wywiad z Niheiem, przyda mi się ten tekst do mojej recenzji Blame!, która, jeśli Weles da, będzie gotowa mniej więcej za półtora roku. Teraz strzeżcie się, bo rzucę spoilerem – wiedziałam, że Casca i Guts skończą razem w łożk... Na kamieniach? Nieważne.