Yuri!!! on Ice – recenzja

     Pewien bohater komediowego filmu powiedział kiedyś, że po co robić męsko-męski duet na lodzie, skoro łyżwiarstwo figurowe samo w sobie jest już dostatecznie gejowskie. Jak dobrze, że Mitsurō Kubo uważała inaczej.

Tytuł: ,,Yuri!!! on Ice", ,,Yuri!!! on ICE"

Gatunek: sportowe, okruchy życia, dramat, shounen-ai

Ilość odcinków: 12

Autor: Mitsurō Kubo
Ryżyser: Sayo Yamamoto
Studio: Mappa

     Najpierw pojawiły się piękne zwiastuny, które początkowo zaciekawiły jedynie nielicznych wielbicieli anime. Kto wtedy rozpoznał w tych trailerach jeźdźców zwiastujących apokalipsę, która poruszy fandom w posadach? *Potem zaczęło wyciekać coraz więcej ciekawych materiałów, aż w końcu pojawił się pierwszy odcinek. I kolejny, i jeszcze jeden. A z każdym entuzjazm fanów wzrastał, aż w końcu doprowadził do załamania serwerów połowy stron z anime, a nawet Tumblra i MALa. Kto by pomyślał...

     Sport wymaga nie tylko treningów fizycznych, ale również odpowiednio silnej psychiki. Yuri Katsuki** jest na to żywym dowodem. Choć jest najlepszym łyżwiarzem Japonii i ma sporo doświadczenia oraz umiejętności, przez problemy ze stresem nie udaje mu się osiągnąć sukcesu w finale Grand Prix, co powoduje, że pogrąża się w depresji i myśli o skończeniu kariery. Tak nie może być, przecież w takim wypadku nie byłoby materiału na anime! Szczęśliwym trafem nagranie, na którym podstępne dziewczynki uwieczniły Yuriego wykonującego układ swojego idola, Victora Nikiforova, trafia do samego zainteresowanego. Victor to nie byle kto – żywa legenda, pięciokrotny zwycięzca finału Grand Prix, słynący nie tylko z niezwykłych umiejętności, ale również intrygującej urody. Pomyślcie, jak Yuri musiał się zdziwić, kiedy ten niesamowity człowiek we własnej osobie zjawił się w jego japońskim domu i w dodatku ogłosił, że od dziś zamierza trenować naszego pogrążonego w czarnej rozpaczy łyżwiarza. Jeśli myślicie, że oto jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki nastanie kres kłopotów Yuriego, to grubo się mylicie, bowiem z Rosji za Victorem przybędzie pewien narwany jasnowłosy łyżwiarz, a to dopiero początek... 

     Żeby dalej rozwodzić się nad tym anime, wypadałoby lepiej przedstawić głównych bohaterów, a są oni naprawdę interesujący. Większość czasu antenowego kradną dla siebie Yuri i Victor, którzy stanowią chyba najciekawszy i najsympatyczniejszy duet, jaki widziałam od dawna. Victor, choć jego pierś aż pięć razy zdobił złoty medal, w kontaktach prywatnych jest lekkoduchem, który zachowuje się uroczo nieporadnie, a Yuri to wypełniony czarnymi myślami kluskowaty emo i na tym kończymy naszą analizę. O nie, nie w tym anime! Z każdym odcinkiem dowiadujemy się o bohaterach czegoś nowego, ich charaktery okazują się zaskakująco skomplikowane. Wiele osób skupia się głownie na Victorze, którego poczucie humoru, urok i styl bycia są po prostu obezwładniającego, jednak według mnie to Yuri jest tutaj ciekawszy. Dawno nie widziałam równie realistycznej i sympatycznej postaci, która łączy w sobie wiele skrajnych cech, jednak jej charakter jest zarazem bardzo spójny i naturalny. Przyznajcie, nikt nie lubi angstujących bohaterów, mało nam taki Shinji-kun krwi napsuł? A tutaj niespodzianka, udało się pokazać postać, która ma naprawdę poważne problemy z poczuciem własnej wartości i radzeniem sobie ze stresem, nie czyniąc jej jednocześnie irytującym emo. Rozterki Yuriego pokazane są w bardzo wiarygodny sposób i pewnie wielu widzów nieraz miało ochotę wyściskać tę smutną kluskę. Warto też zwrócić uwagę na to, że choć Yuri ma skrajnie niskie mniemanie o sobie, to nigdy nie był typową nieogarniętą ciapą z shounena. Już na samym starcie poznajemy go jako najlepszego łyżwiarza Japonii i szóstego zawodnika na świecie, który ma całkiem spore doświadczenie i wiele umiejętności, tylko nie potrafi odpowiednio wykorzystać swojego potencjału i po prostu brakuje mu odpowiedniego wsparcia. 

     Tutaj na scenę wchodzi Victor, który jest właśnie odpowiednią osobą, żeby pomóc biedakowi ruszyć dalej. Interesujące jest, że choć Yuri wiarą we własne siły nie grzeszy i często wygląda jak kłębek nerwów, to pomimo tego od samego początku daje się nam poznać jako osoba całkiem rozsądna i dojrzała, wystarczy dać mu tylko trochę oparcia i pomóc okiełznać stres, żeby wyszło na jaw, że w tym chłopaku drzemie ukryta całkiem inna osobowość. Z drugiej strony mamy Victora, który osiągnął już praktycznie wszystko, co tylko mógł, i zaczął dokuczać mu brak nowych wyzwań, do tego dotarło do niego, że w jego życiu jednak czegoś brakuje. Spróbowanie swoich sił jako trener Japończyka to dla niego szansa na przerwanie nudy i wypełnienie czymś pustki w życiu. Istotne, że Victor może i jest wybitnym łyżwiarzem, ale to nie oznacza, że automatycznie jest również świetnym trenerem. On też miewa chwile zwątpienia, czasem nie wie, co powinien zrobić, bywa niepewny i zagubiony w nowej roli, a Yuri potrafi to zauważyć. Obserwowanie rozwoju relacji dwójki głównych bohaterów, tego, jak wzajemnie na siebie wpływają i przez to zmieniają, jest jedną z najlepszych rzeczy, jakie ma do zaoferowania to anime, ich związek jest realistyczny i fascynujący.

Nie, to anime nie jest gejowe. Wcale. 

      Zaraz, zaraz, jak to związek? Biedni ludzie, którzy dali się złapać na słowo ,,yuri" w tytule, owszem, dostaniecie homoerotyczny związek, ale niekoniecznie taki, o jak Wam chodziło... Już po emisji pierwszych odcinków w Internecie rozgorzała burza, każdy miał swoją własną wizję tego, w jakim kierunku powinna się potoczyć znajomość dwóch łyżwiarzy, każdy miał własną interpretację dwuznacznych słów i gestów. Niektórzy twierdzili, że to tylko fanserwis dla fejmu, inni upierali się z uporem godnym lepszej sprawy, że między tymi panami nic nie ma, to tylko przyjaźń. Im dalej w las, tym więcej drzew, im dalej w fabułę, tym więcej sugestii. Po każdym odcinku w fandomie wrzało, pojawiały się różne szalone teorie, które wyśmiewano, a potem pojawiał się kolejny odcinek, w którym działy się takie rzeczy, że ,,nieprawdopodobne" wizje fanek mogły się przy nich schować. Dawno zostały przekroczone granice, przed którymi nietypową relację między Yurim i Victorem można było nazwać po prostu fanserwisem. Po obejrzeniu całości nikt chyba nie jest w stanie twierdzić, że między Yurim i jego przystojnym trenerem z Rosji nie ma nic poza przyjaźnią, a reszta to tylko nadinterpretacja fanek. Nigdy nie należałam do osób, które lubią wyszukiwać yaoistyczne podteksty tam, gdzie ich nie ma, przecież dość jest BLek na świecie, ale w przypadku YoI wnioski są zbyt oczywiste. Pomińmy już nawet takie rzeczy jak słynny Pocałunek Schrödingera, popatrzmy raczej na to, jak bohaterowie się do siebie odnoszą, jak na siebie patrzą, jak się sobie zwierzają, jakim są dla siebie wsparciem, jakie rzeczy deklarują i jak intymny łączy ich kontakt – dla mnie właśnie to dobitnie świadczy o charakterze ich relacji. Zabawne jest to, że gdyby któryś z bohaterów był płci żeńskiej, to absolutnie nikt nie podałby w wątpliwość tego, że łączy ich romans. Widziałam naprawdę wiele anime i mang, w których niekwestionowane związki miały zdecydowanie słabsze podstawy. Może teraz narażę się paru osobom, ale według mnie Yuri!!! on Ice nie jest shounen-ai, tylko po prostu serią, w której mamy związek bohaterów niehetero. Zaskakujące jest, jak naturalnie wypada relacja Yuriego i Victora, zdecydowanie nie jest ona wciśnięta do tego anime na siłę, żeby jedynie podbić sobie ładnie słupki popularności. Sporo osób narzeka, że rozwój relacji następuje zbyt szybko, ale jeśli przypomnimy sobie, że widzimy jedynie najważniejsze wycinki z życia bohaterów i między kolejnymi odcinkami nierzadko minęły tygodnie, tempo nie wydaje się już tak szaleńcze. Po emisji ostatniej części posypały się głosy krytyki, że zabrakło kropki nad i, jakiegoś podsumowania. Może narażę się teraz na spalenie na stosie, ale uważam, że zakończenie serii całkiem wyraźnie pokazywało, jak to z naszymi bohaterami naprawdę jest. Jeśli wie się choć trochę o łyżwiarstwie, to bez wątpienia zauważy się, jak oczywistą manifestacją jest jedna z końcowych scen, w tym sporcie takie coś nigdy jeszcze się nie wydarzyło. Pamiętajmy, że całe YoI jest anime wręcz wypełnionym delikatnymi sugestiami i szczegółami, nie tylko jeśli chodzi o związek dwóch przystojnych łyżwiarzy, relacje innych bohaterów i różne niuanse na temat ich charakterów pokazywane są często równie subtelnie. Czy ktoś zauważył, kim jest ukochany Sary i co oznaczała scena z ukoronowaniem Chrisa wiankiem? Według mnie zakończenie kontynuuje jedynie specyficzną narrację tego anime. 

     Na naszej uroczej parze obsada się nie kończy, jednak nie da się nie zauważyć, że pozostali bohaterowie dostali znacznie mniej czasu na wizji. Nie znaczy to jednak, że są nieciekawi i można ich pominąć, o nie! Zaraz po Victorze i Yurim najbardziej wyróżnia się... Yuri, ale nie Katsuki, tylko Plisetsky (ciekawostka: polski zapis cyrylicy lepiej oddaje właściwą wymowę, w końcu jedna rodzina językowa, i po naszemu to będzie Plisiecki, nie musicie sobie łamać języka), młody łyżwiarz z Rosji, którego bardzo denerwuje, że ktoś inny w tej branży śmie mieć prawie tak samo na imię jak on, a jeszcze bardziej z równowagi wyprowadza go to, że dla wygody wszyscy postanowili wołać na niego Yurio. W sumie co go nie wyprowadza z równowagi... Yurio ma zaledwie piętnaście lat, ale jego umiejętności stawiają go wśród najlepszych łyżwiarzy. Uznał, że japoński Yuri jest jego głównym przeciwnikiem i postanowił całkowicie zmiażdżyć go w finale Grand Prix. Yurio ze swoją blond czupryną i piękną twarzyczką wygląda na delikatnego i wrażliwego chłopca, dlatego nazywany bywa rosyjską wróżką, jednak pewnie nikogo, kto już trochę anime widział, nie zdziwi, że jego osobowość nijak nie pasuje do wyglądu. Śliczny Rosjanin to typowy młody gniewny, który chce wszystkim pokazać, gdzie raki zimują, tsunderzy aż miło i stosuje brutalną przemoc. Nie jest na szczęście jednowymiarowy i ma też sporo miłych momentów, dzięki którym możemy się przekonać, że to w gruncie rzeczy całkiem pozytywna osoba, tylko po prostu jeszcze bardzo młoda. Ogromnie podoba mi się kontrast, jaki tworzy z drugim Yurim, w pewnych momentach wyraźnie widać między nimi różnicę wieku i odmienne podejście do życia. W pierwszych odcinkach ma miejsce piękna scena, kiedy Yurio jak zwykle lży biedną klusię z Japonii, prowokuje i krzyczy, a rzeczona klusia po prostu stoi i lekko się uśmiecha. Właśnie interakcje z Yurio często uświadamiają widzowi, że Yuri Katsuki może i ma problemy z samooceną i działaniem pod presją, ale to nadal dorosły człowiek, który umie zachować się dojrzale, potrafi być zdecydowany i całkiem dobrze odczytuje intencje innych.

     Reszta bohaterów to z pewnością gromada barwna, ale niestety, trochę potraktowana po macoszemu, ale cóż się dziwić, dostaliśmy jedynie dwanaście odcinków, a nie może być tak, że wszyscy będą równie istotni. Z grona postaci wyróżnia się bez wątpienia Chris, który jest żywą parodią wszystkich tych łyżwiarzy, którzy na lodzie są trochę zbyt wyzwoleni i erotyczni. Za każdym razem po jego występie ogarniała mnie duma, że jednak udało mu się nie zaznać ostatecznego spełniania wprost na lodzie, brawo Chris. Ten człowiek niejednokrotnie przyprawi o spotkanie dłoni z czołem, ale nie jest jedynie papierowym Elementem Komicznym i również ma swoje problemy. W tle majaczy rodzeństwo łyżwiarzy, których łączą nieco zbyt silne uczucia, jednak zanim z krzykiem uciekniecie przed incestem uprzedzę, że zarówno piękna Sara jak i przystojny Michele doskonale zdają sobie sprawę z toksyczności swojej relacji i potrafią podjąć odpowiednie kroki. Z ważniejszych postaci jest jeszcze Jean-Jackques Leroy, przepraszam, King JJ, który ma ego wielkości Ziemi Baffina, a przynajmniej sprawia takie wrażenie. Nie można zapomnieć o naczelnym paparazzi, głosie fandomu, władcy chomików, czyli Phichicie, którego chyba nie da się nie lubić. Yuri!!! on Ice to anime bardzo przewrotne, nie raz przypomina nam, że może i ludzie bywają różni, ale są po prostu tylko ludźmi, przez co potrafi nas zaskoczyć. To nie jest łatwe, sprawić, żeby widz na przestrzeni jednego odcinka całkiem zmienił zdanie na temat jakiegoś bohatera, który w zasadzie nawet nie jest w tym anime najważniejszy. 

Piczitto-kun Władca Chomików

     Rzuca się w oczy, że Yuri!!! on Ice zdecydowanie najbliżej do okruchów życia, do tego takich z krainy seinenów. Mamy sport, który odgrywa bardzo ważną rolę, mamy romans, ale wszystko to jest pokazywane w specyficzny sposób, jednocześnie spokojny, ale zarazem niesamowicie poruszający. Wiele rzeczy, które pozornie nie mają sensu, okazuje się ważnymi wskazówkami. Dostajemy humor, często dosadny, dostajemy akcję, lecz nadal jest w tej serii bardzo wiele subtelności, sporo ciężkiego do sprecyzowania i ubrania w słowa artyzmu. Największa siła tego anime leży moim zdaniem w tym, jak potężnie działa ono na emocje. Ludzie szukają w popkulturze, w tym także anime, różnych rzeczy, niektórzy chcą się poszerzyć horyzonty, inni zabić czas lub znaleźć inspirację, ale nie można chyba zaprzeczyć, że wielu z nas chce po prostu emocji, pragnie się wzruszyć, wczuć w historię, poczuć niecierpliwość, radość, zdenerwowanie, zaciekawienie. Nie należę do osób, które przeżywają co drugą serię, dlatego było dla mnie szokiem to, że nawet ja tak bardzo wciągnęłam się w oglądanie i przeżywałam każdy odcinek. Często oglądając anime nie jesteśmy w stanie przejąć się fabułą, bo doskonale wiemy, jak dalej potoczy się historia, natomiast Yuri!!! on Ice jest w dużej mierze nieprzewidywalne. Tutaj nie ma taryfy ulgowej, każdy może popełnić błąd w kluczowym momencie, nawet główny bohater, nie ma żadnego ochronnego parasola wiszącego nad protagonistą, a życie często bywa dość okrutne i nie do końca sprawiedliwe. Myślę, że to właśnie to, jak łatwo YoI wprawia w drżenie nasze kokoro, odpowiada po części za fenomen tego anime. 

It's JJ style!

     Co jeszcze w tym anime jest takiego, że wybiło się z morza innych serii i dosłownie opętało tysiące dusz? Zacznijmy od samych założeń fabularnych. Każdy gatunek rządzi się swoimi prawami, tak też jest oczywiście z seriami sportowymi. Zazwyczaj mniej więcej wiemy, czego można się po nich spodziewać, tymczasem Yuri!!! on Ice, choć bez wątpienia opowiada o sporcie, ciężko nawet sportówką sensu stricte nazwać. Pomińmy już to, że łyżwiarstwo figurowe raczej nie jest sportem, który często widujemy w mangach i anime. Spójrzmy na samego głównego bohatera – Yuri nie jest kolejnym dzieciakiem, który marzy, żeby być najlepszym w Japonii (tu wstaw jakiekolwiek Typowe Marzenie), cierpi na syndrom młodego gniewnego i cechuje się oślim uporem. O nie. Yuri jest już doświadczonym łyżwiarzem, który ma całkiem inne problemy niż typowy ambitny licealista. Od samego początku uwagę zwraca też realistyczne podejście do pokazywanego sportu. Przywykliśmy, że w sportówkach często trafiają się wszelkiego rodzaju supermoce, a brak logiki jest na porządku dziennym. Tymczasem Yuri!!! on Ice podeszło do tematu na poważnie, za choreografię bohaterów odpowiadał zawodowy łyżwiarz, przez co nie uświadczymy jakiś ekscesów nie na miarę normalnego człowieka, ba, nawet stroje, w których pomykają na lodzie nasze chłopaczki były tak pieczołowicie projektowane, że do szkiców dołączano próbki materiałów. Jest tylko jedna mała rzecz, do której można się trochę przyczepić, mianowicie czasem dziwna punktacja sędziów i zbytnia poufałość między zawodnikami, ale jeśli to jest największy zarzut, który można postawić merytorycznemu przygotowaniu anime sportowego, to znaczy, że jest więcej niż bardzo dobrze. Jako ciekawostkę dodam, że nawet sceny tańca na rurze, które pojawiają się w humorystycznej otoczce, są przygotowane w oparciu o faktycznie istniejące w pole dance figury. 

     Całkiem sporo ludzi obawia się, że Yuri!!! on Ice nie jest anime dla nich, ponieważ nigdy nie interesowali się łyżwiarstwem figurowym i mogą nie zrozumieć, o co chodzi. Spokojnie, nawet kompletny laik w dziedzinie sportów zimowych będzie w stanie czerpać przyjemność z oglądania, bo większość nurtujących widza kwestii zostanie stosowanie wyjaśniona. Nie ukrywam jednak, że fani łyżwiarstwa będą mieli trochę więcej zabawy podczas oglądania, bo YoI zawiera ogromną ilość różnych nawiązań i smaczków, nie ograniczają się one jednak tylko do świata sportu. Twórcy luźno inspirowali się kilkoma faktycznie istniejącymi łyżwiarzami, ale to jedynie ciekawostka dla tych, którzy lubią widzieć i wiedzieć więcej. Yuri!!! on Ice osiągnęło też to, co udaje się rzadko – dotarło do samych zainteresowanych, czyli światowej czołówki łyżwiarzy figurowych. Nie jest tajemnicą, że jeden z najbardziej utytułowanych łyżwiarzy świata, czyli Jewgienij Pluszczenko lubi YoI, a obecna mistrzyni świata kobiet jest naczelną fanką Victuuri i nawet pochwaliła się swoim cosplajem Yuriego. To chyba świadczy samo za siebie o rzetelności, z jaką YoI podchodzi do prezentowanego sportu. 

     Niestety, pora przejść do rzeczy zdecydowanie mniej przyjemnych, a mianowicie grafiki. Łyżwiarstwo figurowe jest sportem, który kładzie duży nacisk na walory estetyczne, więc anime powinno to odpowiednio oddać, prawda? Zwiastuny zapowiadały po prostu cuda na kiju, jeśli chodzi o animację, pierwszy odcinek również pokazał klasę, niestety, potem smutna rzeczywistość uderzyła i jakość grafiki spadła. Oj bardzo spadła. Nie chodzi o to, że YoI jest brzydkie, bo to nieprawda, kreska jest śliczna (ach, te zarumienione noski!) i zdarza się wiele naprawdę pięknie zanimowanych scen, jednak zdecydowanie zbyt często dostajemy po oczach jakimiś maszkaronami. Boli to zwłaszcza podczas oglądania występów, czasem anatomia szaleje, czasem znikają szczegóły, niewesoło. Ból wzmaga podwójnie to, że kiedy budżet i czas pozwoli, pojawiają się sceny cieszące oko i wydają się szydzić ,,patrz, tak mogłoby wyglądać całe to anime". Pozostaje mieć tylko nadzieję, że kiedy powstanie dalszy ciąg (no hej, to jest dobry biznes!), to grafika nie będzie już tak nierówna. 

Tak, w tym anime padają takie kwestie i nawet nie wydają się dziwne podczas oglądania.

      Całe szczęście, że kiedy grafika niedomaga, to można sobie przynajmniej posłuchać, a jest czego! Mam tendencję do odbierania anime w dużym stopniu za pomocą zmysłu słuchu, a YoI było dla niego po prostu ucztą. Mówiąc z łapką na sercu, dawno nie spotkałam się z tak dobrym, świeżym i bogatym OSTem w jakimś anime. Utworów jest wiele i do tego ogromnie różnorodnych, już same podkłady, do których jeżdżą nasi bohaterowie są po prostu mistrzowskie i nie sposób ich wyrzucić z pamięci, pozornie proste, ale robiące wrażenie. In Regards to Love-Eros-, Yuri on ICE czy trochę niedoceniony Theme of King JJ, to jest przecież po prostu coś wspaniałego, coś, czego się nie słyszy w każdym anime. Do tego kiedy powstrzymamy szalejące emocje podczas różnych poruszających scen, odkryjemy, że im również towarzyszy pierwszorzędna oprawa muzyczna. Opening History Maker to taki utwór, który za każdym odtworzeniem brzmi jeszcze lepiej i mimo towarzyszącej mu prostej animacji, szybko wbił się na wysokie miejsce w mojej prywatnej liście ulubionych openingów, jest w nim coś tak pięknie zimowego i pięknego. Zwróćcie uwagę na to, że jest śpiewany po angielsku, a nie w ingriszu, jak to zazwyczaj bywa. 

     Jeśli już przy doznaniach słuchowych jesteśmy, to olbrzymie brawa należą się seiyu, którzy nadali bohaterom jeszcze więcej charakteru. Wydawałoby się, że to nie są jakieś trudne role, ale to tylko złudzenie. W przypadku wielu dialogów w tym anime duże znaczenie ma każda niewielka zmiana tonu, pięknie to widać zwłaszcza w wypowiedziach Victora, któremu głosu użyczył doświadczony Suwabe Junichi. Dzięki YoI na nowo odkryłam też seiyu, na którego wcześniej nigdy specjalnie nie zwróciłam uwagi, a jest nim Toyonaga Toshiyuki, bez którego Yuri Katsuki na pewno nie byłby tym samym łyżwiarzem o kruchym serduszku. Mam ogromny szacunek do tego seiyu, idealnie udźwignął wszystkie wcielenia Yuriego, uchwycił wszystkie targające tą pełną emocji potrawką wieprzową uczucia i błyszczał nawet bardziej niż Suwabe Junichi. W gronie seiyu znalazł się też uwielbiany przeze mnie Jun Fukuyama, ale nie otrzymał zbyt dużej roli, za to Mamoru Miyano mógł trochę pobawić się z JJem. Uchiyama Kōki również czynił cuda, krzycząc obelgi jako rosyjska wróżka, aż przyjemnie było słuchać tych wszystkich niemiłych słów. Intryguje mnie, że bohaterowie YoI to międzynarodowa zbieranina, jednak wszyscy przez większość czasu mówią po japońsku, wtrącając jedynie pewne określenia w innych językach, ale kładę to na karb koniecznych uproszczeń związanych z anime jako medium. Przyjmuję po prostu, że postacie porozumiewają się po angielsku, co w zasadzie wydaje się rozsądne, bo czasem można odczuć coś na kształt bariery językowej, a Yuri przykładowo spędził sporo czasu w Stanach. 

To ja.

     Było kiedyś takie anime, które może i miało wady, ale i tak każdym odcinkiem rozbijało nam kokoro, a kolejnym sklejało je na nowo, tylko po to, żeby znów je rozbić. Było kiedyś takie anime, które spowodowało, że ludzie zasypywali Internet teoriami i spekulacjami. Było kiedyś takie anime, które pomimo pozornej lekkości i naiwności zaskakiwało dojrzałością. Było sobie kiedyś takie anime o panach na lodzie, które poleciłabym każdemu, bo po prostu warto spróbować i grzechem byłoby po prostu przejść koło niego obojętnie. 

Moja ocena:

fabuła: 9/10

bohaterowie: 10/10

grafika: 7/10
muzyka: 10/10

ogólnie: 9,5/10

*Tak, wiem kto, tak, miałaś rację :D

**Zastosowałam taki zapis imion, bo oficjalne grafiki.