Galopująca degrengolada. Inuyashiki – recenzja

     Wszyscy wiemy, kto może zostać głównym bohaterem mangi. Można być średnio atrakcyjnym lub powalać pięknością, być niskim lub wysokim, cichym lub hałaśliwym, to nie ma znaczenia. Najważniejsze jest to, żeby być młodym. Jeśli przekroczyłeś trzydziestkę (a nie jesteś jakimś nieśmiertelnym wampirem czy inną długowieczną istotą), to raczej masz małe szanse na wystąpienie w mandze. No, chyba, że historię o Tobie narysuje Hiroya Oku.

Tytuł: ,,Inuyashiki"

Autor: Hiroya Oku

Wydawca: Kodansha

Gatunek: akcja, science-fiction, tajemnica, okruchy życia, psychologiczny, dojrzały
Grupa docelowa: seinen

Ilość tomów: 4+

     Pan Inuyashiki swoje najlepsze lata życia ma już za sobą. W podeszłym wieku, wiadomo, przytrafiają się ludziom różne choroby. Na badaniu okazuje się, że nasz starszy pan jest chory na raka i zostały mu ledwie trzy miesiące życia. Nasz bohater obserwuje i rozmyśla. Niestety, wynik jest jasny – rodzina dawno przestała o niego dbać, dzieci są niewdzięczne, żona zrzędliwa. Pan Inuyashiki jest zmęczony i dogłębnie zasmucony, stwierdza, że najgłębsza więź łączy go chyba ze swoim psem. Postanawia wyjść z nim na spacer, a że różne przypadki chodzą po ludziach, natyka się na statek kosmiczny. UFO mało finezyjnie ląduje, zabijając naszego staruszka i jakiegoś młodego człowieka, który akurat stał obok, za jednym zamachem. Kosmici wpadają w panikę i trudno im się dziwić, tego nie było w planie, zaraz mogą nadejść Straszne Konsekwencje! Na szczęście kosmiczny Pomysłowy Dobromir wpada na pomysł – trzeba jakoś odbudować ciała biednych człowieków. Zostały tylko części od maszyn bojowych? Trudno, nada się i to!

     Inuyashiki ze zdumieniem odkrywa, że jego ciało zostało zastąpione mechanicznym. Zarówno on, jak i ów młody chłopak o imieniu Hiro, zdobywa różne przydatne umiejętności, które czynią nasze roboty niemal wszechmocnymi. Nasi bohaterowie mają jednak całkiem inny pomysł na wykorzystanie dóbr płynących z modyfikacji... 

     Pomysł, żeby obrońcą sprawiedliwości uczynić staruszka, jest kapitalny. Koniec z licealistami ratującymi świat, piękne zagranie na nosie mangowym schematom. Pan Inuyashiki nijak nie wygląda na bohatera – ot, typowy starszy pan jakich wielu, ma jednak ogromne poczucie sprawiedliwości i chęć niesienia dobra, choć cały świat jest do szczętu zepsuty. To głos starszego pokolenia, a zwłaszcza tej jego części, która wierzy w tradycyjne wartości. Młody Hiro staje się tutaj czarnym charakterem, niosącym pochodnię destrukcyjnej nowoczesności. Założenie fabularne mangi przypomina mi trochę konflikt między przedstawicielami oświecenia i romantyzmu. 

     Na razie nic jeszcze nie zapowiada katastrofy, historia wydaje się ciekawa. Diabeł tkwi w realizacji. Mam wrażenie, że autor stara się przelać w mangę całe swoje zgorzknienie i niechęć do współczesnego świata. Inuyashiki staje się niemal świętym, nawet przedstawiciel tego złego młodego pokolenia zostaje urzeczony promieniującą z niego dobrocią i staje się jego wiernym pomagierem. Druga strona została przedstawiona w równie przerysowany sposób – postacie są po prostu zbyt zepsute i egoistyczne, aż ciężko uwierzyć, że tak zdegenerowane jednostki występują w tak wielkiej liczbie. Największą wadą mangi jest niekonsekwentne prowadzenie postaci Hiro. Na razie nie ma w zasadzie wyjaśnienia dla popełnianych przez niego zbrodni, swój cel mógłby osiągnąć w całkiem inny, prostszy i spokojniejszy sposób. To bohater wewnętrznie sprzeczny i całkiem nierealistyczny. Cóż, nie każdy potrafi stworzyć czarny charakter na miarę Lighta Yagamiego czy Sunako Kirishiki.

     Wątki, składające się na walkę Inuyashkiego ze złem tego świata, prezentują zróżnicowany poziom. W zasadzie, jeśli się dobrze przyjrzeć, to pomijając obsadzenie staruszka w głównej roli, nie ma tutaj nic odkrywczego czy świeżego. Mafia, przekręty, te same, znane nam dobrze klimaty. Przedstawienie emocji jest jak cała ta manga – solidnie przesadzone. Łzy leją się hektolitrami, padają okrzyki, deklaracje, ale nie poruszają one czytelnika w najmniejszym stopniu. 

      Hiroya Oku ma na koncie pewną mangę, którą bez wątpienia większość kojarzy – tak, słynny Gantz wyszedł właśnie spod jego rąk. W Inuyashiki znajdą się liczne nawiązania do słynniejszego dzieła autora. Co ja mówię, nawiązania, to są wręcz ciosy siekiera między oczy. Jeden z bohaterów ma ściany wytapetowane plakatami z owej mangi, mało tego, postacie prowadzą o niej dyskusje. Pewna granica została przekroczona. Ech, gdyby Inyuyashiki było równie dobre, co poprzednia praca autora... Można wiele mówić o Gantzie, jednak nie można odmówić mu wciągającej fabuły. Do tego nie był tak nachalnie moralizatorski, a bohaterowie dali się znieść.

      Na szczęście jeśli chodzi o oprawę graficzną, Inuyashiki dorównuje swojemu poprzednikowi, a nawet go przewyższa. Postacie są rysowane w charakterystyczny, dość realistyczny sposób, ich projekty są zróżnicowane, tła szczegółowe i praktycznie zawsze obecne, mechaniczne elementy również zachwycają. Widać, że Hiroya Oku korzystał z pomocy różnych programów ułatwiających życie mangaki, co nie zmienia faktu, że efekt jest spektakularny i miły dla oka. Kreska to największa zaleta tej niezbyt dobrej w ogólnym rozrachunku pozycji.

     Czytać tę mangę to być jak Magda Gessler, która odwiedza jedną z restauracji po rewolucji, żeby sprawdzić jak się sprawy mają, a na miejscu zastaje bałagan i niezbyt smaczne jedzenie. Jak to możliwe, przecież poprzednie potrawy były całkiem dobre, teraz tylko wygląd dań się poprawił. Fabuła zupełnie nie smakuje, jedynie kreska pieści oczy. Wszystko jest zbyt mocno doprawione, za dużo soli, pieprzu, tłuszczu, jedna wielka przesada. Jeśli uważacie, że świat pochłonęła galopująca degrengolada, desperacko nie macie czego czytać lub jesteście fanami kreski autora, ta manga jest dla Was. W innym wypadku Inuyashiki raczej zabierze Wam tylko trochę czasu i niewiele da w zamian.

Moja ocena:

fabuła: 4/10

bohaterowie: 3/10

grafika: 8/10

ogólnie: 4/10